İnsan geçti bu dünyadan…
Dünya onun için var edildi…
O ise yok etmekle meşgul,
Güzellikleri görmeden gitti…
Oysa göz verilmişti…
Hele yok mu o kokular!
Bir yağmur damlası gibi
Düştün gözlerime...
Dudağıma...
Sonra birden içime aktın.
Taki yüreğime...
İşte o zaman yaktın.
Sormadan...
Çat kapı girdin....
Bir an da...
Damdan düşer gibi...
Gözlerimden süzüldün...
En derinden...
Bahar;
İsmin kadar nurlusun...
Ben, ikinci baharımı
Senle yaşamak istiyorum...
Senin gözlerinde değil...
Ruhunda kaybolmak istiyorum..
İnsanlık; bir varoluş ve öze kavuşma destanıydı.
Kün toprak oldu, Hz. Adem ruha can oldu…
Kün su oldu, Hz. Nuh ile yeniden varoluş imtihanı…
Kün ateş oldu, Hz. İbrahim ile altın adalet imtihanı…
Kün sabır oldu, Hz. Yakup ile selamete…
Kün devlet oldu, Hz. Yusuf ile kemale erdi…
Dağlar hep duman derler...
Hiç çıkıp bakmazlar...
Sevgili yardan haber bekler...
Haber vermezler...
Hep insanlıktan söz ederler...
İnsan değiller...
Yaşananlar bir paylaşımdır...
Yoksa hiç yaşanmamış olur...
Bütün dostlara iyi paylaşımlar...
Bu arada paylaştıklarımız gerçek mi?
Yoksa sanal mı?
Sen bu ikilemin neresindesin?
Ellerini ver elime...
Gönlümü açtım önüne
Aşta ne gurur kalır ne de onur...
Gözler yalan söylemez...
Aşk zamanı tanımaz...
Gönlünde saklar...
Hergün baktığım aynalarda;
Artık gülmez oldular.
Hangi yana çevirsemde nafile
Hele yok mu o çizgiler
Öylesine derinlemesine ve karanlık
Neler gizlerler; bilinmez.
Ruhunu besleyen...
İk göz...
Seni beklemekte..
Sen ise başkalarının peşinde...
Zaman zaten geçip gitmekte..
Kendi dünyan da..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!