Hergün baktığım aynalarda;
Artık gülmez oldular.
Hangi yana çevirsemde nafile
Hele yok mu o çizgiler
Öylesine derinlemesine ve karanlık
Neler gizlerler; bilinmez.
Ruhunu besleyen...
İk göz...
Seni beklemekte..
Sen ise başkalarının peşinde...
Zaman zaten geçip gitmekte..
Kendi dünyan da..
Günahlar peşinde koşarken;
Doğruları konuşmak...
Biraz ayıp olmuyor mu?
İnsanlar, inançlar, milletler...
Kavimler, alabildiğince...
Adalet önce insanın kendi ile hesaplaşmasından geçer...
Doğru veya yanlışı ayıramıyorsa,
Dostunu düşmanını göremiyorsa,
Helal ve haramı birbirine karıştırıyorsa,
Suçlu ve suçsuzu bilmiyorsa,
Aşk ve sevgi...
Güneş ve ay olabildiler mi?
Tüühh...
Bizde en zor yerden sordum...
Ah önce insan olalım...
İnsan olmak gerek...
Döner dururum bilmez idim...
Düştüm kalktım görmez idim...
Bir dem tutturdum görmez idim...
Rahman her şendedir...
Bilen biz değil, sendeymiş...
Şah damarımdan bile yakınmış...
İnsan yanlışlarından doğar...
Nedense mükemmelliğe oynar,
Yalnızlığını ise hiç belli etmez...
Kendisi olmak varken;
Başkasını oynayarak ölümünü yaşar...
Hiç doğmamışcasına;
Biz mi hata yaptık?
Yoksa onlar mı?
Nerde ufuklar, görüşler, hedefler...
Hani nerde?
Hepsi toz olmuş.
Kütüphane köşelerinde
Ver elini...
Mavi güvercinime...
Akar akardık...
İstanbul gecelerine..
Acardık oturaklarımızı...
Gözlerimizde kaybolurken;
Şiirler yazdım.
Ama okuyan ben olmalıyım...
Sana yazılar yazdım.
Ama ayrılığın A`sı yok
Bilesin dedim kadınım...
Falında bir delikanlı çıkmalı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!