Münzevi Zeyrek Şiirleri - Şair Münzevi Z ...

Seni sevmek
sokak lambasının altında
yalnızlığımla öpüşmek gibi
her sigaramı yakmadan önce
hatırladığım son isim seninki

Bir gün dönersen o sokaklara…
Kaldırım taşları seni tanır, beni bekler…
Zaman bile baş eğdi sana…
En azılı düşmanın şiire döner…

Bu sabah seni düşündüm…

Vaktiyle…
Öyle eski vakit ki,
Zamanın bile yorulduğu günlerdi,
Bir adam yaşardı sessiz bir köyde,
Ama ne adam!
Aklı fikri ilim, irfan,

sOnsuz gece,
bir yanılgının yankısıydı,
zaman denen sessizliğin içinde
çatlamış bir bardak gibi
kırılmadan önce,
çoktan parçalanmıştı.

Bir tabure kadar yerim vardı hayatta,
üstüme oturan herkes kalktı gitti.
Adımı bile sormadılar,
bilseler ne değişirdi ki?
Ben hep su gibi davrandım
sessiz, saydam, unutulan.

Kanatlarım yok ama
uçmak istiyorum.
Bulutlara tutunmadan,
Rüzgârın cebinde gizlice…
Bir sabaha uyanmak,
Gökyüzünün altında...

Uyumayacaksın kardeşim!
Sokulur düşman, gece gözlerine.
Uyumak kolaydır.
Yorganın altında.
Uyursan unutursun…
Soğuktan çatlamış elleri çocukların…

Vatanım...
Ayağımın bastığı her yerde,
annemin ekmek kokusu,
sevdiğimin sıcacık elleri,
mavi gökyüzümün türküsü vardır.

Ayna yüzüme güler,
“Yakışıklısın,” der.
Ama bilirim,
içimde saklı fırtınalar var,
eksik yanlarım,
kimseye anlatmadığım kırıklar…

Parmaklarımda kırılan sessizlikler,
hafifçe düşer geceye,
dudaklarımda unutulmuş bir şarkı,
fısıltılarla kaybolur usulca.

Yalnızlık,