Münzevi Zeyrek Şiirleri - Şair Münzevi Z ...

Sen, dudağımda sönmeyen sigara.
Tenimdeki ateşle kavrulurken,
dumanında titrer siluetin.
Tütünde saklı kırık bir veda.
Anılar kül olur, savrulur zamana.

Asel’im,
Eylül sonunda bir çiçek gibi açtın
İklimim değişti sen doğunca
Bütün şiirler elimden tutar oldu,
Yalanla gerçeğin arasına sıkışan,
geceler ansızın sustu.

Öğretmen girdi sessizce dükkâna,
Yaşlı adamla geldi göz göze,
Raflar yılların hüznüyle suskun,
Bir balon aradı renksiz duvarlarda.

Siyah-beyaz dünyada

Yunan, İngiliz, Fransız, İtalyan ve Ermeni,
Karanlık bir sabah, hepsi saldırdı vatanıma.
Anadolu'nun gül kokan vadileri tek tek soldu.
Barutla doldu gökyüzü, yangınla kavruldu.
Ulu dağlar utançla sustu, çamlar eğdi başını,
Taşlar bile acıyla çığlık çığlığa ağlıyordu.

Bir çukur kazılmış insanlığa,
Üzerine gömülmüş beş kıta utanmadan.
Tank ezmiş bir çocuğun parmağını,
Annesi susmuş… Çünkü susturulmuş.
Ve dünya bakmış; kör, sağır, dilsiz.
Güç kimdeyse hak ondadır sandılar,

(Güçlü ve Cesur Kadınlara İthafen)


Bütün kızlar yorulduk,
Ama insanlar bıkmadı bu sorudan:
“Ne zaman evleniyorsun?”

ölmüş çiçeklerle dolu bir vazoyum
bir kadının elinden unutulmuş
bir çocuğun gözünden düşmüş gibi
ne su var içimde
ne bir tazelik ümidi
yalnızca kuruyan yaprakların

Bugün otuz beş oldum.
Bir sigara söndü dudağımda,
bir kadın geçti içimden
biraz lavanta, biraz küf kokuyordu.
Gözlerim yeşil değil artık,
yeşilin ne demek olduğunu unuttum.

- Off!…
Yeter artık anne,
yine mi ıslattın yatağı?
Huzur evine vereceğim seni,
sen de kurtulacaksın, ben de.

Gece iner şehre,
ışıklar bir bir söner,
içimde bir yangın,
senin adınla tutuşur,
bir an söner,
yeniden alev alır.