Münzevi Zeyrek Şiirleri - Şair Münzevi Z ...

Şiir yazmak,
bir tür kalp yetmezliği gibi...
kelimelerin içine doğmayan çocukluk,
her dize bir kusur,
her mısra bir düşük...

ruhumun ortasında çürüyen çiçekti yalnızlık,
kokusuzdu.
senin yokluğun,
kâğıttan beden gibi yırtılıyordu tenimde
dokundukça.

Ev, sessizce uyanırdı sabaha.
Henüz hiçbir sabah küflenmemişti özlemle.
TRT'de başlardı Susam Sokağı,
Saat yediydi, dünya hâlâ masumdu.
İstiklal Marşı’yla kapanırdı ekran,
çocukluğum gibi, saygı duruşunda beklerdi.

Kadın dediğin;
çayın demi kadar koyu olmalı.
Sokağın tenhalığı kadar sessiz
bazen
Sigara gibi yakar insanı
bazen de

Kadınlar
gökyüzünü ikiye böler yürürken,
bir yarısı yağmur olur,
bir yarısı yangın.
Sarhoş bir cümlede unuttuğun sözcükte,
hatırladıkça için acır.

Oynuyordu çocuk,
ama oyuncaklarıyla değil.
Dizindeki yara kabuğu,
sabırsız bir zaman gibi soyuluyordu.
İçinde şişmemiş bir balon vardı hâlâ,
kırmızı ipi parmaklarına dolanmış.

(dibe vuran bir denklem defterinden)


Kendimi
ilk kez bir toplama işleminde kaybettim,
Yalnızlığa çarptım,

ölüm gibi yalnızlık,
sisli bir akşamüstü
deniz kıyısında,
bir martı sesi kadar uzak...

İçimde bir şehir var,
plan kağıdından düşmüş,
karalanmış yollarla,
eksik caddelerle.
Binalar yok,
yalnızca gölgeleri kalmış,

Gözlerin uzakta,
paramparça kalbin camında çırpınıyor...
Ben hâlâ o eski sokaktayım...
Aynı çatlaklardan süzülen,
aynı yağmura başımı yaslamışım...
Adı sen olan karalamaları duvarlara yazdım...