Münzevi Zeyrek Şiirleri - Şair Münzevi Z ...

Sen gittin.
Bunu önce
penceredeki perde fark etti.
Kımıldamadı.
Ardından
şehre yayıldı bu yokluk.

Senin adında bir deniz var,
ben hep oraya düşen bir dalgayım.
Usul usul kıvrılıyorum sana,
bir mektup gibi,
zarfı yırtılmış ama göndericisi belliydi:
Ben.

Aşk bir şehir gibi işte,
ellerinden dökülür taşları,
sen dolaşırsın o sokaklarda,
adımların yorgun,
ama umut hep orda, biliyorum.

Seni sevmek
sokak lambasının altında
yalnızlığımla öpüşmek gibi
her sigaramı yakmadan önce
hatırladığım son isim seninki

Vaktiyle…
Öyle eski vakit ki,
Zamanın bile yorulduğu günlerdi,
Bir adam yaşardı sessiz bir köyde,
Ama ne adam!
Aklı fikri ilim, irfan,

sOnsuz gece,
bir yanılgının yankısıydı,
zaman denen sessizliğin içinde
çatlamış bir bardak gibi
kırılmadan önce,
çoktan parçalanmıştı.

Bir tabure kadar yerim vardı hayatta,
üstüme oturan herkes kalktı gitti.
Adımı bile sormadılar,
bilseler ne değişirdi ki?
Ben hep su gibi davrandım
sessiz, saydam, unutulan.

Kanatlarım yok ama
uçmak istiyorum.
Bulutlara tutunmadan,
Rüzgârın cebinde gizlice…
Bir sabaha uyanmak,
Gökyüzünün altında...

Yalnız bir adamım,
her gece geçmişi ellerimle tutmaya çalışırken
parmaklarımda kırılan sessizlikler,
dudaklarımda unutulmuş bir şarkı.

Sesim yağmurun altında,

Bir kelime söyledim,
sen susmayı seçtin.
İkimiz de birer heceydik sanki,
bütün cümleyi yutmuş bir suskunlukta.

Gözlerin gitti,