Münzevi Zeyrek Şiirleri - Şair Münzevi Z ...

ölmüş çiçeklerle dolu bir vazoyum
bir kadının elinden unutulmuş
bir çocuğun gözünden düşmüş gibi
ne su var içimde
ne bir tazelik ümidi
yalnızca kuruyan yaprakların

Ölüm,
bazen suskun bir deniz,
bazen dudak kıyısında
yarım kalmış bir kahkaha...

Ölüm,

Bugün otuz beş oldum.
Bir sigara söndü dudağımda,
bir kadın geçti içimden
biraz lavanta, biraz küf kokuyordu.
Gözlerim yeşil değil artık,
yeşilin ne demek olduğunu unuttum.

Bir adam vardı,
suskun bir şehrin unuttuğu odada,
duvarları beyaz, serinlikten örülmüş,
adı annesinin yatmadan önce ettiği duada gizli.
Tenine rüzgâr dokunurdu,
ama sevdiklerinin elleri değil;

- Off!…
Yeter artık anne,
yine mi ıslattın yatağı?
Huzur evine vereceğim seni,
sen de kurtulacaksın, ben de.

Gece iner şehre,
ışıklar bir bir söner,
içimde bir yangın,
senin adınla tutuşur,
bir an söner,
yeniden alev alır.

Sen baktığında
zaman yavaşlar,
çekilir aradan,
çay bardağının içinde boğulur
saatlerin sessizliği.

Sen gittin.
Bunu önce
penceredeki perde fark etti.
Kımıldamadı.
Ardından
şehre yayıldı bu yokluk.

Senin adında bir deniz var,
ben hep oraya düşen bir dalgayım.
Usul usul kıvrılıyorum sana,
bir mektup gibi,
zarfı yırtılmış ama göndericisi belliydi:
Ben.

Aşk bir şehir gibi işte,
ellerinden dökülür taşları,
sen dolaşırsın o sokaklarda,
adımların yorgun,
ama umut hep orda, biliyorum.