Susuyorum kaç gündür kapandım odalara kimseye tek kelime etmiyorum
Uyuyorum hem de eskisinden daha fazla yada ayakta düşler görüyorum
Yormuyorum ne iyi ne kötüye ne varsa kaldırıp bir köşeye koyuyorum
Atıyorum hep içime içime ne var ki sustukça daha çok ses duyuyorum
Ramak kaldı delirmeme biliyorum bir adım sonrası delilik
Mantıklı bir tane sebep göster bana ki seni unutmama yetsin
İçi dışı aynı kaç aşk gördü ki kalbim seni bırakır mı dersin
Saçma sapan bir bahaneyle geçme karşıma sus böyle gidemezsin
Lafta herşey çok şahane öyleyse sorun ne söyle kalbim de bilsin
İki laf arası söyleyip herşeyi eteğindeki taşları mı dökeceksin
Bir pencere pervazına oturup camdan yollara bakmakla geçiyor artık her akşam
Üstümde kısa kollu incecik bir sensizlik üşütüyor kendime ne kadar sarılsam
Bir tren sesiyle irkilip dağılıyor ruhum şöyle bir an düşlere dalacak olsam
Gözümde büyüyor yol dediğin ne var ki burnumda tütüyor buram buram uzak sevdam
Ciğerim yanar cayır cayır her gece ve aydınlanır yokluğundan arda kalan şehir
Gözlerinden gözlerimi alıpta önüme bakmam çok zaman alacak biliyorum ve çok korkuyorum
Üstesinden gelebilir mi kalbim yeni bir yarayı daha sarabilir mi ama yok hiç sanmıyorum
Nereden çıktın geldin sen şimdi ne gerek vardı sanki olmuyor işte gidemiyorum kendi yoluma
Elimden tutacak mısın sanki yeniden çekip çıkaracak mısın düşersem o derin uçurumlara
Şimdiden deliler gibi özledim derdi yaa Sezen ben gülerdim eskiden olur mu öyle sevda diye
İçim elvermiyor seni böyle kalbime gömerek saklamaya
İsim de gelmiyor aklıma yerine bir başkasını koymaya
Neyini beğenmiyorsun ki kimseye atmadı bu yürek daha
Gidelim dedin de biz gelmedik mi bırakıp herşeyi ardında
Bir söz ver yeter ki küçücük de olsa ona inanayım
Gördüm sanıyordum ben acının en koyusunu vurdum hayatın taa dibine
Üzüldüm sanıyorum yeterince dedim ki kimse acıtamaz bundan böyle
Lafımı yuttum ama hemen sustum yanılmışım anladım senin gidişinle
Acıyı uyuttum göğsümde her gece sarılıp öptüm binlerce kez sen diye
Yutkunamıyorum bak sözlerim boğazımda düğüm ah benim bir yudum suyum nerdesin
Çok uzak değildim ki bir şehir ötendeydim sadece
Ne korkak biriymişsin adam bellemiştim seni bende
Pek tuhaftı halin nasıl farketmemişim daha önce
Çok normal aslında insan körleşiyor böyle sevince
Ama sen bilemezsin ki tabi nerden bileceksin
Kapı aralık kalmış tesadüf bu ya o günde kimsecikler yokmuş ortada
Bütün gün ağlamaktan canı çıkmış kalbimi desen zaten derin bir uykuda
Olacağı varmış demek ki her şey senin işini nasıl da kolaylaştırmış
Rolünü o kadar iyi oynamışsın ki sen olduğuna kimse inanmamış
Bir ben bir de sen çok iyi biliyoruz oysa ki hiç söylenmeyen o gerçeği
Ne zor şimdi yeniden ayağa kalkmak ve hiç bir şey olmamış gibi devam etmek
Usul usul kor bilirim ayrılık yavaşlatılmış bir ölüm kolay değil yenmek
Ruhum yorgun külçe gibi ağırlaştı dilim suskun ki bir şey de yok söylenecek
Tutunuyor işte kalbim kalanlara beklerim ki gün gelecek iyileşecek
Eğilip bükülmem ki ben asla yokluğunda dimdik ayakta kalırım sanmıştım
Oda daraldı sanki gitgide küçüldü dört duvar içinden bir kişi eksildiği halde
Göğsüm sıkıştı inan nefes almakta acı verirmiş bazen hissettim bunu taaa içimde
O da arardır belki şimdi dönmek için bir bahane diye diye avundum sensizlikte
Göğüm karardı gri bulutlarla kaplandı her yer kaldık mı şimdi bu kurşuni günlere
Devrik akşamlarda metruk bir köşede şişenin taaa dibinde bulurum artık hep kendimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!