arınır dualar gibi
ömrün gülümseyen elleri.
yetişmelisin insan,
unutmaya çalıştıklarının hizasına.
üstünü örten göğün altındaki de kim?
soluk soluğa kalarak
nefesimi verdiğim portrede
hiçbir hareket yok.
dışarıyı izleyebileceğim bir cam umdum.
ancak kalındı zırhı,
indim köprülerden
suya eğildim.
derinliğimi yarıştırdım onunla.
kazanan
birikecekti sokaktaki kalabalıklarda.
sert bir iklim esiyordu,
atlaslardan okunamayan adı.
renkleriyle yolların habercisi,
kanatları serçedendi umudun adı.
avuçlarımızda sonsuzluğun anahtarı.
yaprakların dinginliğini
sana duyuran kalbinin
izini unutuyorsun şimdi.
hafızan ırmakları taşımaktan yorgun
göçüp gidiyorsun,
irkilerek gün ışığından
-yine ve rağmen-
aydınlığın ferah ışıklarını bekleyen
tam o sırada
üzerine gün batımı çöken mesken.
kalabalıklara çiviledikçe
çiviyi büküp
kendini delen
bir yalnızlık.
berrak bir iklimde
sonbaharı yaşıyor.
yaşamak aştı tüm çağları,
kaçtı güzel olmaktan
ve bize savaş açtı.
sızladıkça
umutsuzca taşıdığımız yaralarımız,
içimizde tedirginlikler kıvrandı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!