kalabalıklara çiviledikçe
çiviyi büküp
kendini delen
bir yalnızlık.
berrak bir iklimde
sonbaharı yaşıyor.
yaşamak aştı tüm çağları,
kaçtı güzel olmaktan
ve bize savaş açtı.
sızladıkça
umutsuzca taşıdığımız yaralarımız,
içimizde tedirginlikler kıvrandı.
zamanın
hiçbir acıyı alıp götürmediği bir vakit,
hüznün ve inceliğin
hastalık kabul edildiği bir çağ.
sevilmiyor keder çiçekleri.
bedenin dar koridorlarında
büyüyor ruhumuz,
etimize çarpa çarpa.
kısalıp uzuyor içimizdeki çarpışık dağlar.
kendimizi bırakıyoruz
hep oralara.
öyle yalnızdım ki
bir bulut bile yoktu
dizleri üstüne çöküp
gözyaşlarımdan falıma bakacak.
bir ses yoktu
çıkardım ciğerimi,
pencereye pervaz diye.
içeri sızdı, ayaz yine.
tutulması mümkün olmayan bir dilek olsun,
içimde bir köşe.
aranır ellerim,
tanımsızlığında kendimin.
sanki neyi olabildim bu zamana dek,
kendi derdimin.
bir devir kapansın yenisi başlasın.
bildiğim bir yerdeyim sanarken,
kendi içimde yine kayboluyorum.
aramaya devam edeceğim ama
belki de geç kaldım kendimi bulmaya.
kendini bulmak diye bir şey var mıdır,
bunca senin arasında.
alfabenin
ilk harfini öğrendim.
pes ettim sonrasında.
yazacağım tüm acılar,
bir a harfinin kucağında.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!