içimde
yalnızlığın yerini özgürlüğe devretmediği bir şehir.
ölüler geziniyor bu defa
dirilerin üzerinde.
yaşamak sanıyorum, uzaklarda bir bulut.
koparken yeryüzünde tufan,
kendini koruyamayan
gidişlerin güzelliğini
gökyüzünden duyar.
mürekkebidir, şiir yalnızlığın.
dili dönsün diye kalbimin,
gördüklerini anlatmaya.
günlerce boş satır aradım onun için.
ölçtüm, biçtim, kestim, planladım…
berraklığına bakmadan,
boş oluşuna aldandım.
çırpınır içimde aynalar
arar durur beni
kırılır ve inceden dökülür içime
çöldeki yağmurlar gibi
insan olmak ne büyük külfet
biriktirdiğin acılarınla
kozasına veda edemeyen kelebek içim.
haberi bile olmazdı kimsenin.
yetmezmiş gibi,
çocukluğum üzerine eriyip yiten gençliğim.
hüzün karası ellerim,
göğe çalar ara sıra kaçmak için.
adını taşlara kazıdıktan sonra hayat,
herkesle aynıdır artık senin de adın.
korkarak düşündüğüm,
hiçbir şey ve her şey adına, uzunca.
eridi, düşündükçe ağır kütleli buzlar
kalbimde.
geçerken karanlık tünellerden
ve beklerken o yolun aydınlık sonunu,
bazı zamanlar olurdu.
yalnızlıkların içimize sinmediği,
iklimlerce uzayan.
kendi içime açılan
bir pencereyim şimdi.
burada hava çok
s o ğ u k.
pusulasını kaybetmiş kuşlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!