Mesut Sav Şiirleri - Şair Mesut Sav

Soğuk azizim şimdilerde her yer.
Havalar soğuk.
Odalar soğuk.
Duvarlar soğuk.
Tenler soğuk.
Ömrün de kışı varmış azizim.

Hep yerimde saydım.
Ne "ileri" gidebildim ne "geri"
Sende kaldım sevgili.

Gökler ağırlığındaydı sevgin,
Avuç içlerime sığmayan.
Alnıma mühürlenmiş adın.
İnce kader çizgisinde,
Kol kola yürüyoruz.
Ellerimiz kavuşmasada,

İç sesim o kadar çok konuşuyor ki ondan bu sessizliğim.

Sevmek,
Ah sevmek.
Tanımak anlamak sevdayı,
Gülmek ağlamak beraber.
Ansızın düşlemek sevgiliyi.
Sevişmek hayallerle.

Sonbahar rüzgarları esiyor yüreğime.
Özlemek çok zormuş hasret kaldım tenine.
Yine değsin isterim ellerin ellerime.
Gökler nazar vermesin saçının bir teline.

Sonbahar yağmurları gözümde düğümlenir.

Can bile bedende durmuyorsa,
Nasıl seveyim bedenini?
Özünü sevdiğim...

Bir kaide üzerinde duran kitap gibiydin.
Henüz keşfedilmemiş yanınla belki bir roman.
Yada bir şairden geriye kalan,
Henüz yazılmamış mısralarda yer alan.
Belki de masal gibiydin eline değen Polyanna'dan,
En iyimser yanındı bana kalan...

Sahi senin adın neydi?
Rüzgarlı Ankara kışında,
Soğuk bir geceydi.
Mor renkli pantolon,rugan çantan.
Dudakların en uçarı tondan.
Sokak lambasının altında görmüştüm seni.

Gizli bir özne gibi saklarım SENi.
Her dizemin başında SEN.
Her noktadan sonra yine SEN.
Gözlerimde SEN.
Avuçlarımda SEN.
Yüreğimde SEN.