Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Kaptan çevirdi rotasını güneşe
Attı şair damarlarındaki zehri
Acılı bir vapur bağırdı limanda
Martılar uçtu sonsuzlukta
Çözmüşçesine sırrını hayatın

kendi gözyaşları mı eritirdi yoksa
bir kardan adamı
saçları olsun ister miydi
kendinden daha uzun yaşasın diye
çocuk kalmışların düşlerinde…

Yine en zamansız zamanımda çıktın karşıma
Habersizce gelip kuruldu
O acı tebessümün
Göğsümün derin boşluğuna.
Yine hazırlıksız yakalandım
Yüreğimin en dağınık anında

Tüm kadehler karıştığı zaman birbirine
Devrilen son şişenin dibinde
Bekliyor seni gülümseyişim...

2004

Kulağımın her çınladığında
Biliyorum ki adımı anan birileri var
Çok uzaklarda
Bir çift göz var
Kurak gecelerimde
Tuzlu tadıyla yüreğime akan

İçimizden her geçeni
Kalbimizin sularına gömdük
Kayıp okyanus ölülerine döndü
En masum düşlerimiz.
Her geçen gün biraz daha yittik
Bir gidip, bin döneriz dediğimiz yollardan

Kendimle dertleşebildiğim
Tek yerdir şiirim
Kimse alamaz yerini
Beyaz bir kağıdın sırdaşlığının

Nerde sönmüş bir ateş görsem

Yıllar boyu keşfedemediğim
Bir şarkı gibi geldi sesin
Duyupta anlayamadığım
Baksam da hiç bir zaman göremediğim
Sonra gözlerinin kıyısına vurdu yüreğim
Kara bir bulut geçti üzerimden

Yazmaktan her seferinde vazgeçtiğim mektuplar gibisin
Düşlerime saplanan kırık bir kalem
Ondandır bütün hayallerimin kırıklığı

Kanatları kırılır bütün sahipsiz kuşlarımın
Tek damla kan akmaz yine de

Dilsizdi en güzel satırlar
Kalemler kimsesiz
Hiçbir ömür yetmezdi anlatmaya
Yetmezdi hiçbir hayata sevmek

Son satırda bitti işte