Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Kurtuluş ne zaman:
Fakirin ekmek bulduğu gün mü
Ellerini açıp şükredebildiği gün mü,
Aşığın sevdalısına kavuştuğu gün mü yoksa,
Yada hasretlerin kavuşmaya döndüğü zamanlarda mı,
Belki de bir körün

Anlamıyor insan acıyı yaşamadıkça.
Kanı çekilecekmiş gibi olmadıkça damarlarında.
Karnın toksa,
Ve başını sokacak damın varsa ayazda.
Nasıl anlayabilirsin ki
Köşe başında elleri titreyen çocuğun kederini.

Önsözünden gerisi okunmamış
Tozlu bir kitabın satır arasında
Saklı kalmış yaraya dokunabilmektir
Bir insanı anlamak...

2006

Kitaplarda yazıldığı gibi değil
Yaşamadan bildiğini sandığın

Senin bildiğini sandığın
Beyninin derinliklerinde renklendirdiğin
Bir anlık resim

Her şiir yarımdır aslında
Her ömür gibi
Bir satır daha yaşamak ister çünkü her insan
Bir gün daha yazabilmek,
Bir kelimeye sığdırabilmek
Koskoca bir kitabı

Ağlıyorum
Çocuk kalmış bir mayısı büyüteceğim göz yaşlarımla
Ağlıyorum
Delik deşik bir geceye
Biliyorum ki darağacını aşmaz sesim

Umursamadığın bu gözler
Gördü hiç görmediğin uzakları
Önemsiz dediğin herkesin gözünün içine baktı usanmadan
Ve kardeş bildi acılarını

Hiç tutmadığın bu eller

Büyüdükçe mi kabuk bağlar
Çocukluktan kalma yaraları insanın?

Kapkara bir bulut başımın üstünde
Hayatla saklambaç oynar gibi yalnız
Bezden bir hücrede tecrit edilmiş bedenim,

Babalar hep kendi ardına saklanır
Gizli gizli gözyaşı biriktirirler akşamlarında
Herkesin uyuduğu vakitlerde
Bilirim ki uzaklarda
Yapayalnız bir çocuk düşer aklına

Bir kadehin en derin yerinde aradım seni
Yoktun
Hiçliğe dönerken bütün saatler

Kapalıydı bütün kapılar
Bütün denizlerin durulduğu bir vakitti