Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Sen gülersin
Bahçelerde ilk yazdan kalma tatlı bir rüzgar
Sonra çok uzaklarda
Bir kelebeğin kanat çırpışı değiştirmeye başlar dünyayı
Adını çağırdığında bahar çiçekleri
Gökkuşağına bürünür titreyen ellerim

Şiirler daha güçlüdür silahlardan,
Neden dersen;
Biri öldürür yaşayanı
Diğeri yaşatır ölmüş olanı...

2004

Unut yüzümü sevdiğim
Sen son sivil günahımsın benim
Unut sözlerimi
Seni sevdiğimi anlatan
Ben ki koyu bir yeşile boyamışım bütün isyanlarımı
Unutmak için belki

I
Yine gece oldu
Girdik eylülün en karanlık yerine
Beynimde postal sesleri
Yüreğimin üzerinden tanklar geçiyor
Kuşatıyorlar ağaçları ordular

Büyüdükçe mi kabuk bağlar
Çocukluktan kalma yaraları insanın?

Kapkara bir bulut başımın üstünde
Hayatla saklambaç oynar gibi yalnız
Bezden bir hücrede tecrit edilmiş bedenim,

Babalar hep kendi ardına saklanır
Gizli gizli gözyaşı biriktirirler akşamlarında
Herkesin uyuduğu vakitlerde
Bilirim ki uzaklarda
Yapayalnız bir çocuk düşer aklına

Bir kadehin en derin yerinde aradım seni
Yoktun
Hiçliğe dönerken bütün saatler

Kapalıydı bütün kapılar
Bütün denizlerin durulduğu bir vakitti

Bir dize daha dökebilmek için hayatın kalıbına
Göğsünü avuçları arasına alıp kanatıncaya dek sıkar şair
Çok sevdiğin bir türkü dillenip
Göğe uzatır mağrur başını
Ve deniz küser sahipsiz çocuklarına
Kalbim duracak gibi olur

Bazen geç kalabiliyor insan
Bazı şeyleri yaşamak için
Çoktan vazgeçmiştim çocukluğumdan
İlk defa gördüğümde ateş böceklerini
(Bir yanım hep çocuk kalsa da)
Ve bundan mıdır bilinmez

Bilinç;
Ayaklarını
Tahta kurularının kemirdiği
Çürük bir idam sehpasıdır artık
Bu ansızın yok oluş,
Son sözünü