Melek Ayaz Şiirleri - Şair Melek Ayaz

Acılar büyür karanlıkta geceleyin,
Ateş böceklerinin çıtırtıları arasında,
Göğün yıldız desenli atlas perdesi,
Kara çarşafa dönüştü,
Solgun yüzün düşer aklıma,
Ellerime siner güvercin aklığı,

Bilirmiyim...
Bu yosun hangi sahilden koptu,
Hangi yitik tekneden düştü umut.
Mavileri ben siyaha boyamadım ki,
Sisler güneşe hep dargın kalacak.
Sarılmış çivi yaralarından bir sızı,

Tutsak gölgedir, bendeki ben...
Yapraklarını savurma, dur rüzgar...
Acılı düşle dolaştığım sokaklarda,
Yaklaşmaktayım sana usul...usul...
Bir ses bölüyor uykumu uzaktan,
Şuramda duruyor geride kalan günlerim.

En soğuk gecenin,
İçine asılmış gözleri
Korkunun soğuk rüzgarı,
Kapkara okyanusun içinde,
Şafağı beklemek çok zordu,
Sisler çoğaldıkça çoğalıyor,

Sen;
Sokağın çocuğu
Yavan ekmek ile elmayı, biftek gibi yiyen
Yanında suyu kola lezzetiyle içen kız
Beynimde kilitlendin...
Sokağın kötülüğümüydü gözlerine

Düşlerimde,
Sesini duyunca,
Bir gül saganagı başlıyor,
Öksüzlüğüm azalıyor........
Çocuklugunun,
Çığlık çığlığa sevinçleri. geliyor,

Yanlız
Ve
Efkarlıyım
Bağırma karanlık,
Ele avuca sığmazsın hiç
Yapma

Kanatır yüreğimi yaban gece de
Sinsi yanlızlıkların soğuk demiri
Küs gittiğin yollara gömülünce
Yüzün solar
Telaştan ve ayazdan
Çiğ taneleri buza dönüşür

Yağmur yüklü gökyüzü,
Benimle yarışamazsın.
Sen;
Yeşil çılgına döndüğünde,
Yüklersin sevgileri.
Sonra;

Güneş yine battı.
Dağlar gölgelendi,
Veda saatim geldi..?
Son defa bakıyorum;
Kime veda edeyim.
Neye veda edeyim.