Mehmet Sever Şiirleri - Şair Mehmet Sever

dolayıp beline kollarımı sıkıca sarmak istiyorum seni
gün batımının kızılına boğulurken bedenlerimiz
öpmeliyim ateşten dudaklarını
parmaklarım yüzmeli saçlarının denizinde
okşamalı parmak uçlarım sırtını
sonra nemli dokunuşlarla bırakmalısın kendini tutkuya

Sevgilinin yüzü mü; aşk yangınını alevlendiren ilk kıvılcımdır.
Âşığın kalbi mi, ilk bakıştan sonra suda titreyen bir mehtap.
Göz... Savaşı başlatan haberci.
Bakış... Elde olmayan kader; ilâhî kaza.
Ve aşk... Kalp ile göz arasında kutlu bir hadise.. HAYIRLI KANDİLLER

Her gülüşünde içimde baharlar nazlı bir gelin gibi diziliyor gözbebeklerime..Sürgün yemiş turnalar bile gökyüzünde gökkuşağıyla dans ediyor.. Nisan yağmurları o kadar ıslatmıyor kirpiklerimi..Baktığım her yerde gözlerin canlanıyor...Bir an üşürsem hayallerine dalmak bile yetiyor..

Bir “ Nefes ” Kadar Yakınsın BANA… Bir “ Hasret ” Kadar Uzak… Bir “ Kar ” Kadar Sevgi Dolusun BANA… Bir “ Yağmur ” Kadar huzur Verici… Bir “ Beyaz ” Kadar Güzelliklerle Sırlısın… Bir “ Siyah ” Kadar Koruyucu… Bir “ Ateş ” Kadar Sıcaksın BANA… Bir “ Su ” Kadar Yürek Soğutucu… Hayatımdaki Tüm Şeylere Dair
Her Şeysin Her Şeyim! ! ! Vazgeçemediğim Vazgeçemeyeceğim Vazgeçilmez”im...

Sevdiğinin dudağından dökülecek o iki kelimelik masaldır bir ömür…O iki kelimedir hayatın en gerçek masalı…O iki kelimeyle gerçekleşir istenmeyen tüm gerçekler…Tüm kapıları açan bir sihir gibidir…Tüm kötülükleri perdeleyen bir örtü misali…Dünyayı başımızda döndüren bilinmez, uçsuz bucaksız bir semadır…Yüreğimizin melodisi haykırıverir sadece, o iki kelimelik masalda…En çok o melodiyi duymak isteriz… En çok o masalın kahramanı olmak..Hayatın en gerçek yalanında dolanmak ister gönlümüz…
Ömrümüzün en güzel renklerinde boğulmak ister sadece…Yaşamın hep bu tonunu yakalamak ve hep bu tonla yaşamak…İşte o zaman uçar duygularımız o diyardan bu diyara…O zaman isteriz yıllarca gözlerimizi dikip suya benzettiğimiz akrep ve yelkovanı durdurmayı…O zaman salmak isteriz hayatınkatlanılmaz birikintilerini…Yalnızca o zaman isteriz “bir varmış, bir yokmuş” diye başladığımız sonsuz masalımızı…O sebeptendir ki;
BİR MASALDIR ÖMÜR…

Kalp ruha der ki:Ben severim, aşık olurum; ama acısını nedense hep sen çekersin. Ruh da cevap verir: Sen yeterk i sev...

Unutursun sanıp da avunup durma
Böyle sevda çok kolay unutulamaz ki,
O aşkın rüyasını kötüye yoyma
İstesen de öyle rüya pek bulunamaz ki..

Bir gün bir başkasıyla görürsen beni

Dudaklarımızdan kaymalıydı bir yıldız, sen ise gözlerinle ümit
vermeliydin. Gözlerimden gözlerine bir yıldız kaymalıydı, ben ise
kayan yıldızdan bir dilek tutmalıydım, seninle olmak üstüne.
Sevişmek şiir gibi akmalıydı kalbimize dudaklarımızdan, ve heyacanın
doruklarında gezmeliydik tenimize değen dudak dokunuşlarıyla...

Yüzünün eşiğine düştüm.
Şimdi hangi yöne eğilsem sen bakıyorsun kirpiklerimin penceresinden..

Yaralarımız kadar emin olduk geçmişin gerçekliğinden...
En çok anımsadığımız, en derin yarayı bırakandı...
Her ulaşılamayan kadar sevdik ulaşılmayanımızı...
Ve sonra anladık ki;
Bir gölge oyunuydu aslında hayat...
Düşlediklerimiz düşlediğimiz kadar var oldular...