Mehmet Doğan Şiirleri - Şair Mehmet Doğan

Şahinin pençesinde serçe,
Namlunun ucunda av olayım.
Oltada çırpınan balık,
Bozma doğamı.
Merada ot,
Bayırdan akan dere,

Ne zeytin tanesi kaldı
Ne de bir yudum ayran
Bir kaşık yoğurt
Kase de.
İçine tüküreyim
Dünyanın.

Verecek bir şeyi kalmayınca,
Ne çabuk unutuluyor insan.
Çalı süpürgesi bile daha değerli.
Kapı arkasında duran.
Sen!
Ey 301 insanı yiyen canavar.

Yaradan dan yara bende,
Çare olmaz derler,
Çare ben de.
Hak olan yaratır da,
Bırakır mı yara ben de.
Allah bağlar dilimi

Ne mutlu ki
Hissederim ateşini
Cehennem sen olmasan
Nasıl ısıtırım yüreğimi.
İyi ki varsın,
Ateşin var

Cehenneminede razıyım.
Yetere ki insan eyle!
Ne el etek öptür,
Zalimin kapısında.
Ne zalim eyle
İnsanın başında.

Ben de isterim Cenneti,
Her yanımda üç beş huri
Bir de doldurdularsa kevseri.
Ben de isterim elbet Cenneti
Unutur Afrika da,
Açlıktan ölen çocukları,

Ben gönülüm ben gönül
Dünya alem bilmez ama
Gönle giren ben gönül
Gönülde yaşar insan
Gönülden düşer insan
Cismimi görmez gözüm

Çok şey istemedim,
Sen ol yanıbaşımda
Yüreğim,sevgilim,
Dostum sırdaşım,her şeyim.
Dağ gibi yüce,ağaç gibi yeşil
Rüzgar gibi,sel gibi çoşkun,

Sen hep böyle ak
Can al,can ver köyüme.
Yalnız namerdin nefesi
Değmesin üstüne.
Sen hep böyle ak.
O çoşkun sularınla