Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Bir hazan mevsimi işte yine geldin
Ben hüznü hazanla birleştirdim
Dökülen yaprakların anılarımdı
Kuruyan dalların hayatımdı
Rüzgârlar estirdim gönlümde
Yılan gibi dolandılar bedenimde

Temmuz ayının en sıcak günlerinden biri olacağı söyleniyordu. Dün hava gerçekten sıcaktı. Bugün daha sıcak olacakmış. Oruç ayı başlamış beş gün geçmişti. Cuma günü nöbetçiydim. Karargâh subayı olduğum için okulun yemekhanesinde nöbetçi subayı görevini yürütüyordum.

Sabahleyin evimden çıkıp ana yola doğru yürürken henüz güneş yeni doğmuştu. Hava sabah serinliğini kaybetmemişti. Asteğmenlik görevini yürüttüğüm Balıkesir Çayırhisar Ordu Donatım Okulu, Balıkesir’in doğu tarafında Bursa yolu üzerindeydi. Şehirden hayli uzaktı. Askeri birliğe yakın mahallede oturuyordum. Evimizin önündeki yoldan ana yola doğru bahçeler arasından patika yol vardı. Bahçeler dedimse de, daha çok ağaçsız tarla gibiydi. Seyrek ağaçları vardı. Patika yol karşımızdaki caminin yanından geçiyordu. Ana yoldan geçecek olan askeri servis arabasına binecektim.

Ramazan ayındaki ilk nöbetim olacaktı. Yaz günü olmasına rağmen görev anında oruç beni rahatsız etmiyordu. Zaten akşam 18.00 de işten çıkıyor, eve 18.30 da geliyordum. Eve geldikten sonra neredeyse bir saat falan iftara zaman vardı. Ama bugün nöbetçiydim. Akşam birlikte kalacak, geceyi birlikte geçirecektim. İftarımı, sahurumu askeri birlikte yapacaktım.

Aklın akla
İnsanın insana
Mantığın mantığa
Yasaların yasaya
İlkelerin ilkelere
Saatlerin saate

Söyledi tanrı önce insan
Mükemmel özgür insan
Özgürlüğü için köleliği ret eden
Tanrısından başkasını dinlemeyen

İnsan kendisini köle kıldı

Oku, oku, oku dediler bana
Gece gündüz okudum hayatta

Okumak, önce yük
Parasal maliyet
Ötesi sorumluluk

Hayaller kurdum
Düşlerimde düşüncelerimde
Bir gezintiye çıktım

Kanatlanıp rüzgârlara bindim
Gökyüzünde dolaştım bir müddet

Put
Putperest
Putperestlik

Bir ide
Bir ideoloji

Bir zamanlar
Bende çocuktum
Hatırlıyorum

Ne umutlarla büyüdüm
Ne şarkılarla, ne türkülerle

Yanılmış insan
Son bir umutla
Tanrısına doğru
Güvenle yürüdü

Biliyordu ki,

Aklım akla seslendi
Bende varım dinle dedi

Bilirim, görürüm ki,
Akıl akıldan üstündür
Akıl akıldan farklıdır