Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Ağlamayı gülmekten
Ayıran gözyaşlarım
Akarken gülebilmek
Ağlamamak isterim

Ben ta…! Geçmişten

Üzüm gibi siyah gözlere
Ümitle bakıyordum yine
Üzgündüm bu sefer
Üzüm gibi siyah gözler
Ürkek bakıyordu bana
Üşümüş kalbinden bakışlarıma

Sevgiyi yudumlarken
Ses yükselir içimden
Duygularım alabora
Aklım karmakarışık

Yakar kavurur beni

“Değirmen iki taştan”
“Muhabbet iki baştan”
Demiş eskiler çoktan

Biri hayatın temel nimeti
Diğeri insanın temel direği

Düşününce geçmişi
Ne kadar garip değil mi?

Hayattaki önemli şeyler
Zamansız gerçekleşirler

Ne mutlu
Nimetsin sen
Barışı unutan toplumlar
Çocuklar, kadınlar, yaşlılar
Barışı unutan insanlar
Savaşta doğup

Ne yapsam bilmiyorum ki
Televizyonları kapatsam mı?
Elime hiçbir gazete alıp okumasam mı?

Ülkem seçime hazırlanıyor
Ortalıkta, yine konuşmalar dolaşıyor

Hatırlamak istemiyorum olanları
Güldüğüm ağladığım zamanları
Nice zamanlar oldu geçmişte kaldı
Geçmişte kurduğum düşler döküldü
Sarardı, kurudu, kırıldı, ufalandı gönülde

Gözlerimi açarak
Şehrin sokaklarında dolaşıyorum

Bir düzen
Bir düzensizlik hâkim

Puslu bir gecenin sabahında
Parıldayan bir ışıkla uyandım
Perişanlık vardı bütün halimde

Paslı pencereden seyrederken
Pusların gölgesindeki dünyayı