yolları aramıza engel diye sen koydun
kumlara “son kuşlarda öldüler” kitabını da
bir dut ağacı meyvesini tırpan zamanı verir
biliyordun
gelip otururdun gölgesine
Geçti öğlen, vakit dümdüz ikindi,
Dağlar gölgelendi, yollara akşam indi.
Şu fani dünyada, acep kaldı kaç günüm?
Yâ Râb!.. günahlarım için üzgünüm.
gün gelip
yıldız dengi çözüldüğünde
kütüğümde tozlanır adım
yaklaşıyor vakit yaklaşıyor an
yaklaşan adım adım
yaz günü yağmur yağıyordu inceden
di'li geçmiş zamanların şarkısını söylüyordu
gözlerinde tanımadığım ifadeler
bir yalnızlık çöküyor etrafa
akşamın gölgeye benzeyen karanlığıyla beraber
öylece susuyordun
bir bahar sabahı sisli Marmara
benziyoruz seninle firâri martılara
vardık Yenikapı'ya yüzümüz mahmur
yanaştı iskeleye bir beyaz vapur
gözlerin esrarlı elinde valiz
aylardan Kasımdı sonuydu güzün
seninle yolum kesiştiği gün
saçların tütündü bir güldü yüzün
ruhuma damladı bu yaban hüzün
mevsimler yıllar geçti aradan
benim aynalarıma
kaştan gözden öte bir şeyler yansır
dinmiş bir yankı örneğin
dudaklarının kıvrımlarına gizlediğin ıstırap çiçeği
Işığın
Hatalarımdan hiç ders çıkarmadım
Vazgeçmedim günahlarımdan
Şimdi bir sıradağ taşıyorum omuzlarımda
Kalbime civa gibi ağır bir şeyler çöküyor
Bulutlar gibi dağılıyor düşüncelerim
Uzak diyarların birinde küçük mü küçük şirin mi şirin bir dağ köyünün izbe odalarının birinde, henüz idare lambasının bile olmadığı eski bir zamanda derin mi derin bir sessizlik hüküm sürerken dört mum cılız cılız ışık saçıyormuş etrafa...
____Birinci mum; "ben Barışım" ancak kimse benim sürekli yanık kalıp etrafa ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor sönmek üzereyim dedikten sonra sessizce karanlığa gömülüvermiş...
____İkinci mum,"ben İnancım" lakin gerekli olduğuma inanmıyorum yanık kalmamında bir kıymeti kalmadı dedikten sonra dağ evinin kırık dökük penceresinden giren ve duvarlarını yalayıp geçen hafif bir dağ esintisiyle oda sönüvermiş...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!