Köksal Akar Şiirleri - Şair Köksal Akar

Özünde bir insan insan olunca,
Baktığı her varlık insan gibidir.
Meyli de amele özlem duyunca,
Aldığı her nefes bir can gibidir.

Doğrusu tükenmez insan olanın.

Yüreğine çığ gibi düşen çile ve keder
Baharını kavuran sevda yelleri vardır
Öyle bir yangın ki bu, vakitsiz gelir, gider...
Öyle bir haykırış ki, sessizliğin kadardır.

Bir borandır ruhunda canlanan hatıralar

Bir garip haldeyim şu yaban ilde
Uzaktan uzağa sorma Gülsevda!
Bağışla suçumu insafa gel de
Gönlümü hasretle yorma Gülsevda!

Eriyor günbegün kemiğim, etim...

Uzak durma biraz yaklaş
Bu memleket hepimizin.
Ne bu kavga ne bu telaş
Bu memleket hepimizin.

Bir odun at tütsün ocak

Geliver ayrılıklar çıldırsın, hicrân yansın;
Çatlayan dudaklarım gözyaşlarına kansın…
Bilirim ilkbahardır ertesi hep kışların,
Sevenler matem ile büyütür sevdasını;
Bu yüzden karanlıktır dünyası baykuşların…
Bu yüzden hicrân kokar efsunlu bakışların.

Zindanında esaret bilmeyen beyinlerin,
Ruhlarında esaret, özgürlük sahte, cüce...
Sonu buraya çıkar emsalsiz suallerin,
Hayat bir tek kelime, hayat yalnız dört hece…

Ö LE CE ĞİZ!

Anlarsın aşkın hüznü düşerse yüreğine
Anlarsın çırpındıkça battığında, derine.

Anlarsın yalnızlığı severse bakışların,
Anlarsın gözlerine bakınca baykuşların.

Vasfi Mahir Kocatürk’e…

“Ne bir damla gözyaşı, ne yerde yaslı bir mum;
Hazin, loş odalarda ölümü sevmiyorum.
Bir çığ sesiyle nasıl inlerse bir uçurum
Benim öyle verecek kalbim son nefesini...”

Biter mi bilmem ki, anlatsam bile,
Uykumu gözümden süzen hasreti
Derdimi gözyaşım ile mendile,
Durmadan, dinmeden yazan hasreti

Can olup canımın içinde duran,

Yücelen gönül dağında
Yorulmaya geldim gülüm.
Damla damla ırmağında.
Durulmaya geldim gülüm.

Benden ırak attım beni.,