İz Şiiri - Özge Özgen

Yine alıp gittiler Mira!
Neyim varsa benden arkada,
Kimsenin, kimseye alacağı vereceği kalmadı artık
İçimdeki acı dışında..

Şimdi hayatın bir kenarını irdeleyen kıyı çiçeğine döndüm yüzümü.
Bulutlar gölgesini açmış
suyun üstüne doğru düşüyor yağmurlar.
Ve ilk defa kimliksiz bir kadının adını yazıyorum
Nereye olursa işte oraya..

Hani bir de,
İçimden geçeni değil de,
Kalbimde olanı savunduğum oluyor.
Aklımın erdiğinden çok daha gerideyim bu aralar..

Sahi,
Hayat ne diyordu bize?

Sırtımı döndüğümde,
Yüzüme attığın tokat kalbime denk geldi anne!

Oysa ki;
Susmak yarım bir çığlığın omurga kemiklerini doğurmaktır Mira!
İçimdeki tövbeleri nasıl anlatsam sana.
Kendime bile dokunamazken.
İçime doğru akıyor bütün yaralar, bütün ağrılar.

Ve bu izler
Kimden kalma?

Kalbimi yerinden çıkartıp şuraya koymuşlar Mira!
Öylece bakıyorum kendime uzaktan..