Tülay Sustam Şiirleri - Şair Tülay Sustam

Bu şiiri yazmam da katkıda bulunan yüreğimin yarısı yağmur tanesine...)

Her gece sorardım kendime neyini sevdim ben senin diye.
Ben senin ne kaşını, ne gözünü, ne boyunu ne de duruşunu sevdim.
Hâlbuki sorsalar bana göz rengini bile bilmem.
Bilmem senin neyi sevip, neyi sevmediğini.

Superisi'ne;

Güzelliğini anlatmak o kadar zor ki küçüğüm
Yazamıyorum bir türlü seni boş anlamsız satırlara
Kelimeler bile kifayetsiz kalıyor seni anlatırken
Renkler en güzel halini alıyor seni çizerken tuvale

Candostum Nilgün'e ve Yağmur Tanesi Ablama...

Yalnızlığını giderecek, seni her halinle çözebilecek.
Derdini anlatabilecek biri olmalı insanın.
Gerektiğin de başını omuzuna koyabilecek.
Vakitli, vakitsiz arayabilecek.

Seni aramızdan zamansız aldı zalim kara toprak
Yatağın bomboş, kokuna hasret bu avare çaylak
Yüreğimde tarifi imkansız o dayanılmaz sancıların
Dinmiyor bir türlü kulaklarım da çığlıkların babaanne...
Sen; bir ömür boyu yatağa mahkum olacak kadın mıydın?
Karanlığı severdin, sen hep hava karardığın da ağlardın

Bitmedi bir türlü bende ki bu tepe sevdası
Deli ediyor beni işvesi, nazı ve edası
Ey kara dudaklım sensin benim başımın belası
Senden öncesi olabilir ama yok senden sonrası

Gözlerinle bakıp görürüm her şey kömür karası

Yağmurun yağdığı yerde ben varım
Güneşin doğduğu yerde ben varım
Rüzgarın estiği yerde ben varım
Hatta adım adım seni izleyen
Gölgende bile ben varım
İçtiğin suda

Seni; sen olduğun için seviyorum
Olduğun gibi göründüğün için seviyorum seni
Masumiyetini, gülümseyişini
Ne gariptir esnemeni bile seviyorum
Tanıdığım nadir insanlardan biri olduğun için seviyorum seni

Arzularım yarım kalıyor
Günüm sensiz geçmek bilmiyor
Gündüzlerim gece oluyor
Ah yüreğim yanıyor
Yandıkça kanıyor
Bedenim seni istiyor

Hayatımı kaybetmekten daha kötü bir şey var benim için;
O da seni kaybetmek...
Yani; hayatımın anlamını kaybetmek.
Seni kaybettikten sonra yaşamanın da bir anlamı yok zaten.

Seni kaybetmekten korkmuyorum.

İçimde bir sıkıntı var yine bu akşam
Dalıp dalıp uzaklara gidiyor gözlerim
Bunalım denilen uçurumun korkunç karanlığına
Her gün biraz daha kuvvetle çekiyor sanki beni bir el
Direnmem faydasız, çırpınışlarım boşuna
Kaçmak istediğim o bilinen sona doğru