Tülay Sustam Şiirleri - Şair Tülay Sustam

İsterdim ki...
Gözlerin yalnız beni görsün
İsterdim ki...
Dudakların yalnız beni öpsün
İsterdim ki...
Kolların yalnız beni sarsın

tuzu ne kadar gözlerinin
kaç topraktan böcekleri ayırdın
ve kaç renkten sonra
kendini bana -yeşilim- diyerek sundun

gittin! ...
kimliği belirsiz bir yalnızlığa bıraktın beni
yokluğunda anladım kim olduğumu

aşk tarlasına;
seni ektim, kendimi biçtim.

Ben ardıç, sen karaçam
Aşkımız kavak ağacı....
Yıllardır dimdik ayakta duruyor
Ama bir türlü meyve vermiyor
Ben isterdim ki aşkımız erguvan olsun
Herkesin imrendiği nadir bir ağaç olsun.

sen kör kuyuya seslendikçe
sağırlaştı ellerim

karesini aldım yüzündeki akın
yeşillendim kırmızı kadar

bu sabah erken kalkan ben değilim
deniz buruşturmuş dudaklarımı

gece göğsümde bir ay unutmuş
kimin eskicisiyim, kimin yenisi

omuzlarımın darlığından
vakitsiz sevişirim
başımı bekler gece
dolunay vakti susarım

benden önce güneş uyanır

Yüzlerce evladım oldu bugüne kadar
Kimi tan vakti, kimi şafak vakti dünyaya geldiler.
Ansızın birer birer hayatıma girdiler
Kimi zaman ismini bile hatırlayamadıklarım oldu
Kalemimden boş sayfalara döküldüler
Her biri benim bir parçamdı

iki çocuk
el ele tutuşmuş
kıtalar arası yürüyor
ayaklarından çekilmiş gözler
kuşluk vakti ağaçlar eğilmiş

bugün
dilimi ısıran kapıya
çocukca gülümsedim
arkamı döndüm önüme

ay'ın ön yüzüne