İsa Efe Şiirleri - Şair İsa Efe

Sonbahardı gözlerinin içine düşüşüm, kalbimin titreyişi,
Beş köşeli yıldız gibi asıldı ismin, ruhumun semasına,
Gün ve gece, ne güzel oluverdi seninle,
Bahtımın dönüşüydü, sevdamın hümasına.
Diriliş müjdesiydi, ellerinin ellerime değişi,
Ve dolaşırken parmak uçlarım, saç tellerinde,

Sev ki, keyifle vursun davullar,
Sev ki, zurnalar neşeyle üflensin,
Sen sev ki, aşkla çalsın teli bağlamanın,
Emaresi okunmasın ağlamanın...

Sev ki yaşayabilesin!

Sevmek,
ince ince nakış dokumak,
Sevmek,
gönül telinde aşkı okumak...
Sevmek,
varsa, yoksa sevmek !

Söndü mumun ışığı, gömüldü karanlığa gece,
Yas ilan edildi kalbimin ülkesinde,
Aşka çıkma yasağı,
Ve ben kaldım öylece…

Zamansız yakalandım resmine hazanın,

İslama sırt çevirdi, sözde Müslümanlar;
Dilde Allah diyen, münafık oldu!
Kalbini karartmış, yüzde sahtekarlar,
Bu dine en büyük zararı oldu.

Laf başı gelince; bayrak benim diyenler;

Geceyi kim siyah kıldı?
Neden dem var sükutta!

Soğuktan titreyen ellerini, bacaklarının arasına götürdü Suriye'li çocuk. Karşısındaki bahçe duvarının dikenli tellerinin arasından, ışıkları yanan eve doğru dikti gözlerini.

Doğum günü partisi kutlanıyordu. Babasından ve annesinden sıcacık öpücükler alan yaşıtı bir kız çocuğu vardı içerde. Gülüşmeler, şarkılar, eğlenceler, hediyeler, pastalar, çeşit çeşit yemekler ve daha neler neler...

Baktıkça içinin daha da üşüdüğünü hissetti. Ve zeytin karası gözlerinden akan yaşlarla, hıçkıra hıçkıra uzaklaştı ordan, kayboldu gecenin içinde...

Oysa bir dünya söyleyemediğimsin,
Susuyorum avazım çıktığı kadar!

İyilik yaparken, karşılık bekliyorsa bir insan,
Tefeciden ne farkı var ki o zaman !

Titriyor ten kafesim sen aklıma düşünce;
Gün gelecek, dünya dönecek,
Yüreğime değince...