Ellerim kırılsaydı tutmasaydım,
Senden ayrı kalabilseydim yar.
Gözlerim kapansaydı, bakmasaydım,
Sevmeseydim yar, sana kanmasaydım.
Dilim tutulsaydı, söylemeseydim,
Sözlerin kulaklarıma
Küpe olmamış olsaydı,
Çocuksu bakışlarına,
İnancımı yitirmezdim.
Sevgimizin hatırına,
Bütün yalanlarına inandın bu şehrin.
Bir seni sevdiğime inanmadın yar.
Ağaçlar yağmura kandı çiçek açtı.
Bir sen açmadın gönlünü bana yar.
Ah! İstanbul kadar güzel sevgili,
İstanbul kadar yalnız kaldın.
Bunu al sen yaz dediler,
Elime kalemi verdiler.
Kader yazmış nasılsa!
Biz de yazarız ne var ki?
Kader yazmaya başladı,
Bu karanlıklarda bu yalnızlık niye?
Nerede dilimden düşürmediğim adın?
Nerede kalbimin titrediği o kadın?
Sonsuzluk şiirinin en sonunda mı kaldın?
Sözün bittiği dilin lal olduğu yerde misin?
Adı sensizlik olan şiirlerimin neresindesin?
Ruhlarda estetik olmuyor.
Kırılan gurur dikiş tutmuyor.
Dar iğneden kalın iplik geçmiyor.
Soğukta kalan eller çatlıyor.
Yürek yangını sönmüyor.
Gidene durma kal denmiyor.
Sözüm sana ey mah yüzlü dilber,
Sems-i cemalinde bana da yer ver,
Acını, lütfu inayetinle yaşat bana,
Senden gelen her derde deva sensin,
Ölmem vuslatında bir teselli,
Yaşamam kalbimin şikestesi.
İt misin, değil misin?
Karar ver,
Kimlerdensin sen?
Ağzında salyan var,
Kuduz musun sen.
Sürekli kaşınıp durursun,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!