İbrahim Coşar Şiirleri - Şair İbrahim Coşar

Ya çok fazla sevdik ya çok üzüldük,
Ya da hasretlerle yorduk bu kalbi.
Kader diye onca derde yazıldık,
Acılarla boğduk durduk bu kalbi.

Köreltmedik nefsimizi bir kere,

Bak şu resimdeki adama bir bak!
Ne gözde fer kalmış, ne kolda çelim.
Ey yar! Yüreğimi gözlerinde yak,
Aşkın tezgâhından biz de geçelim.

Mesafe çok uzun, ömür pek kısa,

Geceyi mavi ışık mavi hayaller deldi
Ayrılık korkusundan ruhumuz darda kaldı
Anladı yorgun şair ayrılık vakti geldi
Gidiyorum kalbimin yarısı orda kaldı

Sokaklara kar yağmış, buz tutmuş pencereler

Belli ki yalnızlığa kaderin atmış seni;
Dostluk için muhabbet sorar durur yüreğin.
Üşümüşsün belli ki hayat ıslatmış seni;
Sığınacak bir liman arar durur yüreğin.

İçine düşen sevda, sönmeyecek kor belki!

Ne zaman gözünün içine baksam
Gözün hep yaşlı anneciğim
Hep ağlıyorsun,
Neden.

Ben miyim sana acı veren

Gecemi sarıverdi sessizlik ardışığı
Ürpertir gurbetteki aşığı bu sükûnet
Pervaneye ölümdür mumun titrek ışığı
Sevdalıları yakar bakışlarda suhunet

Zoruma gider ölmek böylesine severken

En büyük sevdayı yormak günaha
Cehennem közünde yanmak demekmiş.
Yâri düşleyerek varmak sabaha
Kendini cennette sanmak demekmiş.

Gözünü yakarsa ince bir duman,

İlahi bir düzenle buluttan düşen damla.
Seni bekler çatlamış dudakları toprağın.
Farkın yok yüreğine hasret düşmüş adamla
Yıllardır beklediği, doruğundadır dağın

Rüzgâr ritmine uymuş dans eder çayır-çimen,

Ana rahmine düşersin bir sıcaklık sarar seni
Su içinde can bulursun, “ol” denmesidir nedeni
Bir hücreden çoğalırsın gün be gün büyür durursun
Ve insana dönüşürsün ruhun sarınca bedeni

Kan bağının ayrışımı başlar günü geldiğinde

Bedene hükmetmiş yıllar;
Yaşlılığa sürülmüşsün.
Yalnızlığa düştü diller,
Ne sormuş, ne sorulmuşsun!

Kilon fazla, nefesin az.