Hülya Gülmüş Şiirleri - Şair Hülya Gülmüş

Ben de bilirim ateşin rengini
Alevini, közünün küllerini...
Güneşe döndüm sırtımı
Gölgem sessiz, aştı boyumu
Bu eller ısınmaz ıssızlıkta
Ve dil kekeme kalır koyuluklarda...

Kör bir kuyuya döndü gönlüm,
Suyu çekileli çok zaman oldu.
Taşıma suyla dolar mı sanırsın,
Derinleri çoktan kurudu.

Hatırlıyor musun ne zaman

Büyü; gerçeği bilmemekti aslında
Hayal etmekti duygu dünyasında

Son kez değil;
Her gece huzurla,
Göndereceğim seni uykuya...
İçinde bir ürperti duyduğunda
Diyeceksin:
Canım buradaydı, yanımda...

Saymadım kaç can yaslandı şu benim ömrüme
Yürekler çoğaldıkça dağlaştı canda gönül
Bulamadım dayanacak bir omuz kendime
Dikenleri ağır gelir taşıyamaz her gül

tanımaya çalışırken bir insanı;
görürüz derinliğimizi, s(ın)ırlarımızı...
fark ederken farkına varırız kendimizin.

cesaret gerekir gerçekle yüzleşmeye,
birini kabullenmeye, kendini kabullenmeye.

Bir çiçek açar usulca
Kendini görmez zannımca
Kokusunu bilemez kendince
Salınır durur :
Bir o yana, bir bu yana...

Cismin halleri de ismin halleri gibi;
O cisim ki, bedenin tam da orta yeri.
Bir yalın KALP iken ulanır başka bir KALB' E,
KALB' İ sever, kabullenir ne dese.
KALB' TE olanı kimse bilemez,
KALB' TEN kalbe gidenler gözle görünmez.

Gelişler yakışır bayramlara,
Çocukların şekerce sevinçleri,
Sıksa da ayakkabının yenisi,
Sevilene atılır adımlar.
Tarihi yok takvimde işaretli,
Kavuşmalardır asıl bayram.

Çocuktuk;
Düşünce kanardı dizlerimiz,
Gözlerimizde yaşlarla
Tarifsiz büyüme ağrısı...

Yetiştik;