Hülya Gülmüş Şiirleri - Şair Hülya Gülmüş

Benlik derken
İçi çıkar ortaya
Görünmeyen yansır
Görünen vücuda...
Kabuk yıpranır
Her türlü etkiyle

Gün gelir kimse seslenmez adını
Biter gözlerin uzanan bakışı
Uçuşur gider sesinin tınısı
Beden tasarrufudur yitirilen

Görüntüsü kayıp insani cismin

Genç, yaşlı, çocuk hatta bebe,
Hepsi aynı yatakhanede...
Beyazdır yatak başlıkları,
Örtüleri çiçekli, ağaçlı...
Nehir misali aktı da sular,
Uykularından uyanmadılar.

Sen biliyor muydun, dedi kadın
Kelimelerin uzak yollardan,
Daha da yakın olduğunu...
Bazen yanyana olan bedenlerin,
Kilometrelerce uzakta durduğunu...
Gök semadan esen rüzgarın,

bir adam;
geçip gidiyor yanından
sessiz, sedasız...
gitmek istemiyor hayalsiz
bir adam;
suskun...

Yollarda söz izi var a can;
Dallarda göz izi,
Yaprakta güz izi.

Yürüdüm varmaksızın,
Dinlenip d'uymaksızın,

Bırak kendini hayata
İstediği gibi yoğursun
Çok ısınırsan korkma
Elbet birgün soğursun
Dertlere çok dalma
Sonra boğulursun

Yaşadığında dünde kalır
Umut bağladığın yarın.
Bugünü farkında yaşamalısın
Anda şekillenir tüm zamanların.

Her kelime bir enerjidir

Hem ayrı ayrı, hem biriz aslında
Biraz kötüyüz, iyiyiz biraz da...
Peki biz kimleriz bu dünyada ?

Affederiz; affedildiğimizden
Yakarız; yandığınızdan ama:

K/ayırmadan sevebildiğimizde,
Ulaştığımız sevgi gerçek...
İster kedi ister ağaç,
Kadın ya da erkek,
Ve çocuk ve bebek,
Sev işte, can olduğunu bilerek.