Hayatın İçinden 61 - Kayıkçının Vav Harfi

Osmanlı Devleti’nin en büyük hat sanatı ustalarından biri olan Hafız Osman Efendi emekli olduktan sonra kalan ömrünü sükûnet için geçirmek istediği için o devrin en sakin ve huzurlu mekânlarından biri olan Üsküdar’ı seçer ve orada hayatını sürdürmeye devam eder.

Derken günlerden bir gün bir iş için Beşiktaş’a geçmek ister. Sahilden kayığa biner Yol bitmek üzereyken kayıkçı ücreti ister. Elini kuşağına atan Hafız Osman Efendi para kesesinin yanında olmadığını anlar.

Ne yapması gerektiğini düşünürken aklına bir çare gelir. Kayıkçıya “Efendi yanıma para almayı unutmuşum. Ben sana bir “vav” harfi yazayım, bunu sahafa götür karşılığını alırsın,” der. Kayıkçı çaresiz yüzünü ekşitip söylene, söylene yazıyı alır.

Bir zaman sonra kayıkçının yolu sahaflar çarşısına düşer. Bakar ki yazılar levhalar iyi paralara alınıp satılıyor. Aklına Hafız Osman’ın kendisi için yazdığı vav harfinin yazılı olduğu kâğıt gelir heybesinde arayıp yazıyı bulur ve satıcıya götürür.

Satıcı yazıyı eline alır almaz,” Bu Hafız Osman vavı,” diyerek açık arttırmaya koyar ve arttırmanın sonunda vavı çok iyi bir fiyata satar. Kayıkçı bu alış verişten bir haftalık kazancından fazlasını kazanmıştır. Memnun mesut satıcının yanından ayrılıp yoluna gider.

Günlerden bir gün Hafız Osman Efendi bir işi için bir kere daha karşıya geçmek istediğinde yine aynı kayıkçıya denk gelir. Yol bitmek üzereyken kayıkçı yolculardan ücretleri toplamaya başlar.

Sıra Hafız Osman Efendi’ye geldiğinde Kayıkçı ”Efendi para istemez. Sen bir vav yaz yeter,” der. Hafız Osman tebessüm ederek cevap verir kayıkçıya. “Efendi o vav her zaman yazılmaz. Sen dua et başka bir gün para kesemi yine evde unutayım.”

Alıntı Kısa Hikâye
_____________________/

Kıssadan Hisse: Zorda kaldığında insan vazgeçmek yerine yeteneklerini kullanmayı bilmelidir ama “yetenekliyim” diye de olur olmaz her yerde ortaya çıkmamalıdır. 15.09.2005 recep akıl