Hamit Korken Şiirleri - Şair Hamit Korken

Farzet bir yıldırım düştü
Ses ve ışığa dönüştü
Işıdı,gürledi,çakıştı ve söndü
Zaten su ve topraktı hayat enerjisi
Yine toprağa döndü.

Yüreğimi sakınmadım
Sözümü mü sakınayım!
Kanlı lokma tıkınmadım
Kıvranıpta ıkınayım

Ne mihnete gebe oldum

Yeter yeter sevgili,bu kadar eza bana
Katık ettin ruhumu, lokmanı bana bana

Kezzap olup karıştın.damarımda ki kana
Vermedin aşk badesi,içeyim kana kana

Enaniyet gösterip, tevazuyu boşama
Buzul kefen kaplıdır, zirve denen aşama
Mütevazi toprak ol, sevgi denen tohuma
Eteklerdir yeşeren, hayat veren yaşama

Kendini Himalaya, alemi görme çukur

Ömür; zamanda bir menfez
Et ve kemikten darası
Uzun soluklu tek nefes
Almayla verme arası

Zaman; görünmez bir sayaç

Gökyüzünü bile,doya doya
Seyredemezken çocuklar
Dört duvar arasında geçer
Münzevi yolculuklar.
Sanki! toplama kampında,dikenli bir hattın
Ufuk çizgilerini çizer, yaşanan hayatın

Hızla dönerdi de!
Ne başımız döner,ne de yıkılırdık
Matkap vidası gibi
Hayata ve yere dimdik çakılırdık
Nerede şimdi! O eski ivmeler
Hızını attıkça yavaşladı

Materyalist felsefeye inat
İlahi mücizedir hayat
İç içe girmiş değerler bileşkesi
En kıymetli parçaysa
İnsanın ta! kendisi

Tövbe
-
Şifalı kaynak
Nasuhi duyu
Mücessem yunak
Arınma suyu

Sövene dilsiz
Vurana elsiz
Hayat sunar bedelsiz
Ne bencillik,ne gurur
Yok onun kitabın da
Sadece sevgi yatar