Hamit Korken Şiirleri

Ham lokmayı mübah sayar çıkara
Aklı fikri, terlemeden beleşte
Yitirdiğin itibarı çık ara?
Kuzgun gibi çöreklenme, be leşte!

Ömür karı, aldığın her nefeste

Öfkeye yenilmek şeytanın tuşu
Mümin feraseti, itidal huşu
Bozulmuş teyp gibi, ayni kartuşu
Döndürür durmadan, şu dil belası

Kalbe mugayyir'se, lafz'ı şü'le dir

Hayat koca bir okyanus
Güçlü akıntılarla dolu
Çılgın bir sürükleniştir aslında
Kürek çektiğimizi sandığımız yaşam yolu

İster gemin olsun,ister sandalın

Gül bahçemizin, bülbülüydün çocuk!
Her sabah, senin sesinle uyanırdı şafak
Gün; senin gülüşünle aydınlanır
Geceler varlığınla nurlanırdı
Hele birde; o güzelliğin ve saflığın vardı ya çocuk!
Melekler bile kıskanırdı

''SEN'' merkezli değilse daire
Ne çapı ne çevresi
Her şey vesaire.
Teferruattan öte bir anlam ifade etmez
Öyle bir istinat noktasıdır ki ''O'' merkez
Açılımına sonsuzlık yetmez.

Parantez içinde,kaldı hayatım
Yaşam sayfasında, okunmaz oldum
Kırdım kalemimi, yırttım beratım
Noktaya virgüle, dokunmaz oldum

İnsanı,insani değerle ölçtüm

Gam taşıyla, gam kuşu mu avlanır
Gam meleği, istesende vurulmaz
Baht yarası, çile ile kavlanır
Böyle derde, derman nedir sorulmaz

Bırak bu dert, seni sende pişirsin

Zaman; ömür sayacı
Vakit; kadran ölçeği
Varlığın dar ağacı
Değişmeyen gerçeği

Geri dönüş yok onda