Hamit Korken Şiirleri

Sonu ''hoşçakal' ile bitecek olan
Bembeyaz bir sayfadır,ilk açılan
Hayata ''merhaba'' dediğimiz
Ömür kitabından

Yaşam kalemi ile yazdığımız

Hayrı olsa, hayır der mi hayırda
Ğeleceği satanlara yuh olsun
Koyun olsa, otlamaz bu çayırda
Balçık kire,batanlara yuh olsun

Dipçik ile halkı dize getirip

Karanlık çökünce, efkar geceme
Koskoca bir şehrin, ıssızlığında
Firari bir gölge, düşer heceme
Kendimi bulurum, yalnızlığımda

Dünyadan el ayak, çekilir o an

Öfkem bir yanar dağdır,zalime volkan kusar
Kalemim Hak rızası, ne boş verir,ne susar

Yüreğim dost bahçesi, mihnetsiz güller açar
Sevgim bahar neşvesi, dört mevsim huzur saçar

Gün; rengini yitirirken
Çamur sıvalı,kireç boyalı,kerpiç evlerin ardından
Sessizliğin huzuru çöker ovaya
Güneş,usul,usul yorganını çekerken üzerine
Son dansını yapar adeta
Yayla tepesinde

Kalibresini düşlerin belirlediği
Cephanesi tükenmeyen
En güçlü silahtır dil.!

Akıl potasında mermi üretir durur
Kelimelerle düşünür,sözcüklerle vurur

Ömür dediğin!
Ellerimize tutuşturulmuş birer buz parçası
Damla damla eriyip tükendikçe
Son damlayla toprağa karışan hayattan
Geriye kalan et ve kemik yığını.
Ve yahut;

Çürümüş dostluklardan
Hatıra kalan
Burnumu sızlatan bir küf kokusu
Paslanmış gönlümde, yanlız bir adam
Hüzünlü çehresinden,belli korkusu
Arıyor kendini, yitik yıllarda