Gönül Kütük Şiirleri - Şair Gönül Kütük

Daha okumadan sesimi kesti
Hep şiirlerimi astı o benim
Sevgiye nefretin Rüzgarı esti
Hep şiirlerimi astı o benim

Tek cümleme bile değer vermedi

Gecene ışık tutup, ne ateşler yaktırdım
Gökyüzünü yıldıza, güneşe diz çöktürdüm
Küstürdüm sabahı da, ne çileler çektirdim
Senin seman özdü de, benim fezam üvey mi?

Bal şerbeti içirip, zehirler mi kusturdum

Aşkın rengi kızılken benim sevdam karbeyaz
Kendini sanıyorsun Rabbim’den sonsuz niyaz
Yüzümde gül açarken gönlüm ki sana ayaz
Düşündüm de aslında vazgeçilmez değilsin

Gülizarda boy veren gülü dalından kırıp
Nasibine niyazla Yaradana yakarıp
O aşiyan kalbinde yer ver diye haykırıp
Seni çok seviyorum diyecektim, vazgeçtim

Tövbe eden kalpte aşk neyin nesi
Atmayan solumla vursunlar beni
Tutulup dildara çıkmazsa sesi
Susmayan dilimle vursunlar beni

Yaklaşıp hasreti ırağa iter

Sen şimdi, bu ölümün adına, yalnızlık dersin..

Yok öyle!
Herkes harfini bilsin ve çıkarsın yalnızlıktan!

Hangi masalda karşılaştı sevdamız?
Hangi zamana kalp uyduramadık sevgili?

Bazen kavuşmakla bitmez masal,
Çünkü her kavuşan mutlu olmaz.

Vurdum yine kalemi kelama;
Bunları konuşarak anlatırdım ama,
Kusur benim sözlerimde değildi,
O açmadı bile, kulağının tıkalı tarafını..

İnsan nasıl anlamazdı bu kadar çırpınışı?