Gönül Kütük Şiirleri - Şair Gönül Kütük

Gecene ışık tutup, ne ateşler yaktırdım
Gökyüzünü yıldıza, güneşe diz çöktürdüm
Küstürdüm sabahı da, ne çileler çektirdim
Senin seman özdü de, benim fezam üvey mi?

Bal şerbeti içirip, zehirler mi kusturdum

Sen şimdi, bu ölümün adına, yalnızlık dersin..

Yok öyle!
Herkes harfini bilsin ve çıkarsın yalnızlıktan!

Vurdum yine kalemi kelama;
Bunları konuşarak anlatırdım ama,
Kusur benim sözlerimde değildi,
O açmadı bile, kulağının tıkalı tarafını..

İnsan nasıl anlamazdı bu kadar çırpınışı?