Feriko Şiiri - İrfan Yılmaz

Bulutlara yaslı eğilmez başın,
Destan oldun dilden dile Feriko.
Nesini sorayım on sekiz yaşın
Tılsımını bile bile Feriko.

Neylersin kader bu... Aslın ferişte,
Kaşların gerilmiş, okun kirişte.
Deryaya sığmazken, dolmuyor işte
Çektikçe uzayan çile Feriko.

Bir çare bulunmaz: Suskun isyanla,
Katlime fermanı var kendin anla
Gönlüme taht kurmuş gizli sevdanla:
Gözüme çekilen mile Feriko!

Serap peşindeyim dinmez gözyaşım.
Kumdan kalksa kuma düşüyor başım.
Fizan çöllerinde ben arkadaşım:
Yola düşen Mecnûn ile Feriko.

Yarım kalan aşka mezarı kazar,
Masum sevgilere kin tutar, azar!
Kavuşmayı değil ayrılık yazar,
Feleğin kalemi: Hile... Feriko!

Ferhat’ın aşkına yol veren dağlar,
Yitik sevdaların yasını bağlar.
Ayrılığa düşen her âşık ağlar,
Gözyaşını sile sile... Feriko!