Ercan Keskin Şiirleri - Şair Ercan Keskin

Öyle doğdun birden ,yitirdim seni.
Yağmurla , apansız güneş ışır ya !?
Unutmam, uzaktan : Veda buseni...

Yoksanışa hiç alışık değiliz ;

Bir şiir yazmak isterim, dur durak
Demeden, ruhumda ışık sönmeden
Hafızamda uçuşan simgelerim
Artık kalem tutmayan parmaklarım
Ağır aksak titreyen ellerim
Kargacık burgacık yazılarımla

Bu kaçıncı gidiş umut kalmadı
Sabır küpü oldum duyan olmadı
Ne arayanım var ne de soranım
Avuntum başka bir bahara kaldı

Onca inci dizi şiirler yazdım

Son şiirim olsun artık bırakıyorum
En güzel dediğin şiirleri senin için yazdım
Var oluşumun gizemli aynasında
İyilik ve güzelliğinle kendimi yeniden yarattım
Lâl olmadı dilim konuştum ve de tartıştım

Ben böyle değildim ışığımı söndürdüler
Hiç acımadılar sevdaya mahkûm ettiler
Yazgımın peşi sıra engellendim, ötelendim
Yeise kapılma sakın ha sabret dediler

Gönül gözüm açıktır görüyorum sonumu

Seni görmesem dayanılmaz/
özlem;
Elini tutabilsem ,mührün olur .
Mazi / Ati karışır sonsuzluğa,
Razıyım, demek ilahi bağıtsa?
Aşka gönül verenler çok olur...

Yapraklar dökülürken İzmir’de bu sonbahar
Terk-i diyar eyledi yuvadan kırlangıçlar
Garip kaldı aşiyan belki döner ilkbahar

Aheste düşer iken toprağının bağrına
Ölü yapraklar gibi ben yanacağım narına

İzmir’im terk edemem seni vazgeçemem senden
Ayrı kalamam öyle çok uzak diyarlarda
Sıla hasreti zordur dayanamam ezelden
Akşam hüznü çöker boran olur bağrımda

Hatıralar toprağa bağlar insanı hep

Kapalı şiirde sen kendini gizliyorsun;
Açık şiirde ,adı üstünde bu şansın yok;
Gittikçe şiir dilinden uzaklaşıyorsun,
Makyajsız halin çok kötü, içe dön; kaçarın yok!

İmgesiz şiir aklın yaratıcılığına;

Her nefes alışımda seninle
En ücra köşe hücrelerimde
İçim yana , nabzım ata ata
Dünya döndükçe böyle biline
İzini kaybetsem de kalbimde