Ercan Keskin Şiirleri

Hani söz vermiştik dağlara hani
Irmak gibi akacaktık senli benli
Oysa sen kapıldın kara buluta
Nemli gözlerle bıraktın gölgeni

Ben taşlara yasladım yüreğimi

Gün gelir hasretin çöker bağrıma
Hüzün sağanağı boşalır sanki
Saçak arar her tenhalarda
Mecburiyetim sancır sen yoksun ki

Gün gelir yalnızlığın saplanır cana

Bu akşam çok efkarlıyım gözlerim dolu
Gökyüzünde bulutlar hırçın ve telaşlı
Hicranım azapta biçare hüzün faslı
Boş sokaklarda garip bir yalnızlık saklı

Dalarım alır getirir toprak kokusu

Eski şiirler nerede unutuldu zamanla
Geçmişin isli tozuyla rafa kaldırıldı hep
Kalbimin anahtarını al ve beni hatırla
Ay ışığı dudağında bütün bunlara sebep

Biliyorsun hesabı zor geçen yıllarımızın

Seni öyle sevdim ki hiç pişmanlık çekmedim
Ayrılık acısını hep kalbimde gizledim
Yıllar geçti mevsimler değişti sen dönmedin
Kara sevdam gibisin hayalini düşledim

Acılar kabuk bağlar yanardağ yüreğimde

Elimde valiz; hüzün yüklü,
Tarifsiz acılarla tarifesiz yolun yolcusuyum,
Lanet olası beklemekten kalbim paramparça
Kaypak ışıklar delip geçiyor yalnızlığımı
Bilinmez gökadanın parsek parsek;
uzaklardan süzülen ışık yağmuru altında

Anı resmeden donuk kareler ki
Deklanşörün basılış zamanınca
Sahte hoşnutluk duraksaması ya
Kösnü bir trajedinin cazibesi

Uzun yazlarda unutulur hepsi

Gökyüzü engindi,kurşuni gri
Bulutlar pusuda, çeker ipini
Münzevi yıldızlar,döker içini
Dokunsan ağlarım, yağarım şimdi

Başım göğe yeksan, sorarım seni