Enver Özçağlayan Şiirleri - Şair Enver Ö ...

Kanımdaki o ifrit, ciğerime lav oldu

Savaş meydanı içim, tabâbete sav oldu

Sinsi yaklaştı düşman toplayıp güçlerini

Sensizliğin izleri, varlığından çok derin,
Kavrulan toprak gibi benliğimdeki yerin.
Rüzgârlara soruyor, bir haber bekliyorun,
Enginlere bakıyor, gülleri kokluyorum;
Savrulan yapraklarda kaldı senin eserin...

Bu sıklete dayanır mı sanırsın böyle bir baş?

Sen yıllarca başı ayak, ayağı baş belledin.

Gün daraldı, yol tükendi, sona doğru aktı yaş;

Sıkıştırmış köşeye beni korkular
Geçmişe geleceğe, güne bakamam
İfrit olmuş beynimde türlü tortular
İçime sığınırım, dışa çıkamam.

Kaçmayın duygularım, benden kaçmayın

Volkan volkan yüreğim, yaz kış demez tutuşur
Âfakı sarar duman, âsumâna katışır
Yeni âlemler açar erte zamanlar için
Kim bilir hayalinde ne dünyalar uçuşur...

Bilsen neler taşırım heybemin gözlerinde

Bir özge fidan,duruşu mağrur, gözleri nemli
Bilmem ki neden, ceylan bakışı bunca elemli
Yoksa Fatihten, ya Eyüpten mi, acep nereli
Elbet bir bilen olsa gerektir böyle güzeli.

Haliçe doğru korkuluklardan bakarken suya

Sana gonca demişler, bana bülbül-i şeydâ
Oldum yolunda Mecnun, Sen oldun bana Leylâ
Mutluluk bizim olsun, yâda kalsın vaveylâ,
Diledim ayırmasın bizi cihanda Mevlâ.

Dedim ama; ne zormuş mutlu olmak cihanda

Rüyada, hayâlde, yoksa düşte mi,
Gönülde, gözümde, akan yaşta mı,
Dağlarda,toprakta, acep taşta mı,
Nerde arayayım sevdiğim Sen'i?

Güneşte arasam gözüm kamaşır

Ne umutlar çiçek açtı içimde
İstedim ki; yazlar kışlar gelmesin
Baharlar yaşasak biz her biçimde
Yaşayan umutlar bir bir ölmesin.

Renk cümbüşü gönlüm çocuk hevesli

Ne dostlar yitirdik geçmişte bir bir,
Her biri canımdan aldı da gitti.
Kimisi yoksuldu, kimi ekâbir,
Zamandan ırayıp, sonsuzda bitti.

Hep safâ sunardı gönüllerimiz,