Birazdan iki insan ayrılacak
Biri kadın diğeri erkek
Birazdan susacaklar ikisi de
Belki de ağlayacaklar
O son kez sarılış anının içinde
Birlikte uyanmalara
alıştığım onca zamandan sonra
Yalnız uyandığım günler oldu
Her gün, güneş
Tek başına aydınlatırken dünyayı
Güneşe özendirildim
Bir gerçeğin parçalanmış olması
onun var olmadığı anlamına gelmiyor
o gerçeğin yaşanılandan uzak olması
onun imkansızlığını göstermiyor
acıdan ne kadar korksak da
bırakalım acı ruhumuza işlesin
Geçen zamanlar olduğu kadar
Geçmeyen zamanlar da varmış
Binlerce araç geçse de göz önünden
O, gelmeyince
Bir anlamı olmazmış yolların
Sevdiğimi değerli kılacak bir yere
Gurbete gidiyorum
Gelme peşimden
Özledikçe daha çok seviyorum.
Arkamda bir ağaç, portakal ağacı
Denize doğru bakıyorum
Limanda birkaç balıkçı teknesi
Herhangi birinin zihninde
Hapsolmuş bir fotoğraf
Aklımdan geçenler
Rengi yok ayrılığın
Varlığını hissettiğin bir yokluktur o
Zamanda sürüyerek ayaklarını
Sana gelmiş ve sende
Bırakılmış enkazlar bütünüdür.
Hep, sözcüğünün büyüsüne kapıldığın
Ve dudakların dudaklarımla buluştuğunda demiş şair
gece olurdu onu hatırlarım her defasında
hatta tek hatırladığım buydu sadece yoğun bir karanlık
sonra bir gün dedi ki bana
beni öperken gözlerini neden öyle sıkıca kapatıyorsun..
o zaman anladım, geceler neden daha karanlık
Sanki o sokaklardan hiç uzak kalmamış
Sanki o kapıyı dün kapayıp bugün geri açmış
Sanki o akşamdan, hiç düşmemişiz
Böyle bir yalnızlık içine
Soğuk yüzümüze vurdukça
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!