Dursun Özden 3 Şiirleri - Şair Dursun Öz ...

“kişi kendini bilmeli-ya çıkarsa” dedi amorti kazım
milli piyangoyu solladı altılı ganyan, bize ne lazım

yağız, yarış atları kişnedi, bitiş çizgisini zafer sandı
ve her yarış, bir depremdi; ay sallandı, deniz yandı
derin bir uğultu yankılandı: “sesimi duyan var mı?”

amasya çığlığı

andımız şanlı miras amasya; utku-ufku ileri, önasya-derinden
‘su başında durmuşuz’ sümerli-sürmeli gelin ve ben, yerinden
suyun şavkı eser yüzümüze; bana, elma güzeli kıza, serinden

amasya çığlığı

ah amasya-vah amasya! yiğidin eri-hası
strabon coğrafyası, kemal paşa havası

kurtuluş tamimi, halkı güvenli, samimi

yasaksız, o özgür çığlığımız, susmayan saz ile söz, gül bahçesi anadolu’nun
gurbeti sılaya bağlayan yitik yollarda, şiirin canı-şairin kanı-ırmak olur çağlar

ege denizi, kara ya da akdeniz kararmadan, dağlar uykuya dalmadan önce
aras’tan meriç’e, zap’tan gap’a, pertek’ten fertek’e, bin selam olsun canlar

ana teran gülü (*)

dostların evinde, kırkların ceminde, sümer tezgahında
semada semah döndüm ve nazilli pek nazlı, kor ile kar

karakas ile nazilli ikiz kardeş-yar, 'gıdı gıdı' trenin yükü

ardıç ağacı

ağacın ardı
arda bakan
türkü yakan
sevdalı can

asi gazeli

ah! yeter artık-kırılan insan fayı
acıdan, acıdan yana esiyor yel
ve hep kanıyordu deli, asi çayı
ne çok öldük, kan çağlıyor-sel

taksim’de aşk için ıslık çal

özgür ve yaramazım; şımarık, çocukça
güneşi içtim, yüreğine dokundum, hakça
ve acını hissettim, gıdıklandım dokundukça
kanayan, bu dünyadaki tüm acılar, kötülükler

aşkla yaşlanmak

-1-

anadolu’nun aydınlık yüzü-ata izi, bilge-ak erenler otağı ocak
beyağıl'ın yoksul ama gönlü varsıl beyleri, candan ve sıcak

geçmedi bor’un pazarı ve döndü küre
hoca nasrettin sofrası bol kepçe-aşure
vıttırıvızık bereketi, aç yatıştıran o süre

ve nuh’un gemisi karaya vurduğunda
her çeşit bol ürün, fokurdadı-kaynadı