Nasıl diye sorarlarsa,
“Bensiz bıraktım,” dersin.
Bir zamanlar sıcak bir yudum,
şimdi soğuk bir boşluk.
Gözlerin arda kalan,
Bensiz, kolay mı sanıyorsun?
Gece indiğinde,
sokaklar saracak seni,
yapayalnız, sessiz.
Anlatsan da duymayacak kimse,
Mesela diyorum,
ben sussam,
kelimeler rüzgar olup dağılsa,
sen her şeyi,
evet her şeyi anlasan.
Ağlayıp sızlayıp dizini dövme,
Yolları, kapıları ardıma örtme.
Mezarım başında adımı anma,
Ben varken sesimi duy, yeter.
Toprağa düşerken kıymet mi geçer,
Ben yoruldum,
Rüzgâra karşı yürümekten,
Sessiz çığlıklar içinde
Kendimi duymaktan.
Düşlerimi avuçlarımdan kaçırmaktan,
Bugün övünürler, yarın dövünür,
Bir sözle büyüyen, birden küçülür.
Toprak herkese aynı kefende,
Bey de olsan, kul da olsan çürütür
Beyhude ömrümün kalan zamanı,
Gözümde tükenmiş her hayranı.
Günler geçer, anılar suskun,
Yıkık viraneden dahada yalnızım.
Ne bahar yeşertir içimde dalı,
Memleket bildiğin gibi değil,
Ne sevgi kalmış ne saygı, değil mi?
Her köşede bir hüzün, bir çile,
Gülüşler bile sahte şimdi.
Dostluklar çıkarla yoğrulmuş,
Sen onsuz yapamam dersin,
Geceleri döner durursun,
Boğar seni karanlık,
O sensiz neler yapar, bilemezsin.
Sen sesini özlersin,
Çekmediğin derdin acısını bilemezsin,
Söz kolaydır uzaktan bakana.
Bir yara, içten içe kanar bazen,
Ama görünmez göze, saklanır zamanla.
Gecenin sessizliğinde büyür acı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!