Bilal Karaman Şiirleri - Şair Bilal Karaman

İnsanlar değişti kalpler kirlendi
Herkes birbirinden kaçıyor usta
Şu güzelim dünya kana belendi
Kalemim göz yaşı saçıyor usta

Kardeşliğin hiç olduğu gündeyiz

Tersten esen rüzgârların
Kanatlarına binip de
Üzme kırdığın dalların
Yetim kalan çiçeğini

Ayıp vardır günah vardır

Düşlerin, senlisinden uyanırım her sabah

Aranırım, yalnızlığım dokunur
Ruhumun onulmaz yarasına
Hançerler saplanır

Kasımpatılar, kara dutlar
Portakal çiçekleri, salkım söğüt sardunyalar
Susturmayın dallarınızı
Kaçmayın ışıklardan
Dökmeyin rüzgarı aklıma yer ettiren yapraklarınızı
Uykularımı kaçıran aşk

Yine akşam oldu gözüm yollarda
Vakit dünkü vakit gel neredeysen
Çiçekler meyveye döndü dallarda
Vakit dünkü vakit gel neredeysen

Şu garip halimi hüzünler sardı

Sende beni tutacak, var mı bir güzelliğin
Sinemde vurmadığın hançersiz yer mi kaldı
Gözlerin mapushanem bakışların gardiyan
Oynayıp ağlattığın gönlüm de fer mi kaldı

Günah defterin miydim keyfince yazıp dürdün

İnsanı insandan ayırmayanlar
Vefasız olanın yası tutulmaz
Gizli yarasını duyurmayanlar
Vefasız olanın yası tutulmaz

Sararan gazeli yel gelir alır

Aşkla uzanan eli sen sanıp çıktım yola
Sen eski sen değilsin gayri vursunlar beni
Mesafeler şah oldu gelmiyorsun bir yola
Sen eski sen değilsin çekip vursunlar beni
Her sözünde diyordun senin için ölürüm
Bir yolunu bulurum gel demeden gelirim

Gününü gün eden armutçu ayı
Arıya bal mumu ördüğüm yalan
Bel dibinde balçık tutan tarlayı
Fillerle herk edip sürdüğüm yalan

Bir savaşım var ki, savaştan öte

Hiç bir lafım yok sana yanıltmadın ki beni
Aşk değildi senin ki vurup gitmek yakıştı
Yüreğim kan revanken bilerek lades oldum
Sen kapımı çalmadan mevsimler zaten kıştı

Tövbeliydim sevmeye tak etmişti canıma