Bilal Karaman Şiirleri - Şair Bilal Karaman

Neredesin, ne haldesin diye
Soracak olursan

Bozkırın aşkla açan
Çiçeklerinin şehrinde
Kapattım gözlerimi

Benim barış kavgamı, dünya tersinden almış
Onun bunun dölleri, mazluma tehdit salmış
Yiğitliğin meydanı, kahpeyle puşta kalmış
Türk ün yurdu bölünmez, tüm dünya böyle bilsin
Türk’ün oğlu Türk’üm ben, piyon gitsin şah gelsin

Maksadım kırmak değil sakın beni kınama
Gönül denen testinin sabrı taşıyor gardaş
Boşa yorulma diyon tak ediyor canıma
Neler yaşadım gördüm ruhum üşüyor gardaş

Dur hele, telaş etme, susanlardan değilim

Kör kütük aşkınla düştüm yollara
Şehrini dolaştım sabaha kadar
Unutma, gelirim demiştim sana
Şehrini dolaştım sabaha kadar

Neyin rüzgârıydı başında esen

Sen öğrettin
Dalgaların kıyıları döverken
Yosunları bilinmezin ıssızlığına
Çekip sürüklediğini

Sen söyledin

Akşamın bir vakti Sivas gar’ında
Ardından gizlice baktım ağladım
Otobüs perondan çıktığı anda
Derince bir eyvah çektim ağladım

Bir halden bin acı doldu içime

Merakta kalma
İnan ki uykularım bölünmüyor
Gecenin bir vakti
Kendimi sokaklara da atmıyorum
Düşler
Hayaller

Kepenek suyunda çeşme başında
Muhabbet can bulur uzun kışında
Geçimin derdinde lokma peşinde
Göç verip içini dağlayan şehir

Nice gönül kaldı gonca gülünde

Gününü gün edip giden bahardan
Kalanı yar diye sevdim bir zaman
Kevser’i görmeyip acı pınardan
Dolanı yar diye sevdim bir zaman

Cennetin celbiydi endamında naz

İğde çiçek açtı ibibik uçtu
Arının suyundan kelebek içti
Kınalı turnalar yamaçtan geçti
Aşkımız vuslatsız kaldı sevdiğim

Yaşadığım dünyam şehirim sensin