Sabah uyandığımda gördüm gözlerini, kendisi boş resminin yansımasıyla renklenen duvarlarda... Göz kırpıyordun yeni güne, gün seninle doğuyordu. Her yeni güne böyle seninle başlayıp, sensiz olmaya içerledim. Sen yoktun yanımda; sen dolmuştum dünyama... İçimde kopan fırtınalar, içinde sensiz kalışlarım...
Yeni bir gündü seni karşıladığım.
Yeni bir güne sensiz başladığım.
Rastladığımda sana
Betonarme yapılara sıkışıktın
Gözlerine sinen bulutlar
Kuşların söylediği şarkılara gömülüydü
Aslında ölüydün
Sana İstanbul desem
Akşamın bir başka güzel
Sabahın bir başka
Yaşadıkça doyulmayan şehrim
İçinde sen olunca ne kadar özel
En çokta yalnız kaldığımda vuruyorsun sensizliğimden,
sen olup senli düşüncelere dalıp gitmişliğim içinde...
Hangi mevsimlerden çıkıp geldin de baharım oldun. Üzerimde kışa dair yorgunluklar, sonbahardan kalma yılgınlıklar, yazdan kalma solgunluklar dururken...
Seninle konuştuklarım var birde konuş(a) madıklarım. Suskunluklarım. İçimde büyüyen, içimde sana dair... Sende konuşma sustuklarını, konuşacaklarının önüne geçecekse eğer...
Şimdi düşünüyorum da ben senden gitmek istedikçe sende kalmışım. Eksik bir düşün içindeyim derken, düşlerine bulanmışım… Tamam, artık bitti denilen ne varsa, ilklerine giyinip iliklerime kadar seni kuşanmışım. Yazdıklarıma işlendikçe, senden gitmek bir yana, seni sensizliğime eş edip yaşatmışım.
baharın güzelliği dallarında,
tomurcukları selamlıyor.
şehir girilmeye meyilli,
günahlarını işliyor.
unutulmuş bir mektubun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!