Sen sende ki beni ararken,
Kendini kaybettin sende
Senin bende bildiğin,
Bende kalan kimsesizliğindir
Öylece…
Yüzümdeki çizgileri gördükçe ömrüm gecedir
Mavi bir ışığın koşturması yalnızlığım
Bu iklim tanıdık değil eskinin gözünden görünen
Küskünlüğüm bu olsa çözerdim başka bir şey
Sözlerime burgulanan anlaşılmazlığın sonu kilit
Kendimi tanımaz oldum. Benim içimde yaşayan başka birisiyle savaşımda.
Ne bana benziyor ne benden uzak.
Öyle yakınız, öyle yabancı...
Kendimi kitaplara vermeyi düşünüyorum. Diğer yanım karşı çıkıyor.
Yalnız kalmak istedikçe öteki yanım...
Bu bir boşluk ve doluluğu sana endeksli olan.
Belki hiç bilmeyeceksin bir gülüşünle dünyasını aydınlattığın birileri olduğunu ve yine bilmeyeceksin nefes kadar yakın olup, nefessiz kalmanın ne demek olduğunu... Bu kadar yakın olup, bu kadar uzak kalmış olmanın hiçbir sözlüğe sığar yanı olmadığını görmeyeceksin ama her şeye rağmen çok sevileceksin... İçten bir sesleniştir bu duyulmasa, hissedilmese bile… Elleri cebinde gezen birinin bir yerlerde görüp okuyacağı ve hayıflanacağı… Kim bilir geçmişinde birisini sevmişliği düşecektir hatırına, tebessüm ederek devam edecektir yoluna… İyi ki sevmişim, yine olsa yine severdim diyerekten…
Sabah uyandığımda gördüm gözlerini, kendisi boş resminin yansımasıyla renklenen duvarlarda... Göz kırpıyordun yeni güne, gün seninle doğuyordu. Her yeni güne böyle seninle başlayıp, sensiz olmaya içerledim. Sen yoktun yanımda; sen dolmuştum dünyama... İçimde kopan fırtınalar, içinde sensiz kalışlarım...
Yeni bir gündü seni karşıladığım.
Yeni bir güne sensiz başladığım.
Rastladığımda sana
Betonarme yapılara sıkışıktın
Gözlerine sinen bulutlar
Kuşların söylediği şarkılara gömülüydü
Aslında ölüydün
Sana İstanbul desem
Akşamın bir başka güzel
Sabahın bir başka
Yaşadıkça doyulmayan şehrim
İçinde sen olunca ne kadar özel
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!