Kendi içimde olan kavgalarım dururken, nasıl bir bekleyiştir bu kavuşmak için. Akla mantığa sığmayan yanlarımdan dokunuyorsun. Sanki tüm dünya sen, o dünyanın içine girmeye çalışan bir ben… Sahi adresi var mı yüreğinin, versen diyorum gelmem için… Gelip oralarda kalmam için… Kimsesiz oluşumuz çekiyor bizi yanına, biz olmasak bile bir oluyoruz yaşadıklarımızla… Bizi biz kılan bir oluşumuzdur, farklılığımızın içine kattıklarımızla…
Susmak gerekiyorsa susalım. Ne kadar susulacaksa o kadar. Sonucu kopuşlara uzanan yollara çıkmış olsa bile susalım. Gerçeğe dönmeyecek düşlerimiz için, hep yarım kalışlarımız için susalım. Ya konuşmamış gerekirse, bunca susmuşluğun yanında birde üzerine susamışlığımız karşısında. Nerelere kök salıp uzanmalı, yarınları nasıl rengârenk boyamalı. Olmaz ya olurda bir gün seni çok sevdiğimi söylersem sadece sus o zaman, bir cevap beklediğim için söylememişimdir. Gözlerime bak ve sadece sus. Ben cevabını duyarım. Kelimelerin bol keseden kullanıldığı bu düzende, sessizce duymak iç sesini en gerçekçi olanıdır. Gözlerinde saklıdır yüreğinin resmi, ben görürüm... Söyle sevgili şimdi söyle ne yapmalı… Susalım dersen susmalı, konuşalım dersen konuşmalı…
Sen istemedin böyle olmasını, bende… İstem dışı yürüyüp gitti sular ayaklarımızın altından içinde bizi sürükleyerek… Kavuşmalara kucak açıp işlendi zaman… Aynı dilden konuşup, farklı tercümelere girişlerimizdi bizi özel kılan… Sen soğuk iklimlerin kardeleni, mevsimler değiştikçe renklenen elvan çiçeği… Sensizliğin nöbetlerini tutuyorum. Hayat umurumda değil ben sensizliği yaşıyorum. Seni seninle olup sensizliğinle yaşamanın girdaplarına sürüklenirken, küçücük bir ışığa göz kırpıyorum. Işığım gözlerindir sevgili… Hayatın sunağına işlenişimiz çiziyor yönünü, farklı bir rüzgâr esiyor çokça hissedilip bizi savuruşuyla… Ne adı belli ne sanı yaşanılası yanlarıyla…
Hiçbir şey eskisi gibi değil. Ne ben eski benim, ne geçip giden zamanlar… Yorgunluğum düşüyor gözlerimden, değer verdiklerimin değerinin düştüklerini gördükçe kendimi daha bir tanımaz hallere düşüyorum. Tek yanılgım herkesi kendim gibi görmem olmuştu. Bunca tanınmazlığım içinde tanıdığım tek güzelliktin… Değişmeyen yanlarınla gelişlerin, senden bahsedişlerime kucak açıyordu. Ben eski ben değildim. Yeni bir benin içine sürüklenip giderken… Ekside kalmış olsa bile çok şey, yeni günleri üzerime giydirişlerinle eskiyi soyunup üzerimden senliği giyiniyorum… Hayat seninle güzelse, ben bu hayatı seviyorum… Eskinin eskide kalışlarıyla, yeni günlere kucak açışlarımla…
Bazen sana olan özlemin sınırlarının sonuna dayanıyorum. İçim içime sığmaz taşarken, hiç beklemediğim bir anda çıkıp geliyorsun. Sadece bir kelimeye özlemini katık ediyorum. Sana ne kızabiliyorum ne de kızmış olsam bile bunu söyleyebiliyorum seni sen olarak kabul etmişliğimle. Ne eksik ne fazla göründüğün gibi... Sessizce akıp gidiyor zaman, sessizce seviyorum seni. Ne zaman sesli düşünüp sesli sevsem, sesim kesildi. Senin hislerin benim düşlerim sessizce karışıyor birbirine, sessizce bir oluyoruz. Biz en çok sessizliği seviyoruz bizi biz yapan yanlarımızı içine katışlarıyla... Seviliyorsun sessizce, seviyorsun sessizce...
Beni seviyor mu? Sevmiyor mu? Bilmem. Bunu sormamda... Bildiğim tek şey benim onu sevmiş olmamdır. Onunla yâda onsuz. Bir bedeni değil, bir yüreği bilirim. Yüreği güzel olmayanın bedenini neyleyim. Nasıl ki gözler kalbin aynasıdır. Onunda yüreği güzel olsun, gözlerinden yansıyan... Kendime bile itiraf edemediklerimin içine seni nasıl sokabilirdim. Sen gizli yanım, sessiz anılarım. Seni severken, sensizliği nasıl doldurabilirdim. Böyle bir bulmacanın içine, cevapları olmayan sorularla yaşanıyorsun. Yaşanması gerektiği kadarıyla...
Hani seninim diyorsun ya…
Ben gidiyor başka bir ben geliyor dünyaya, birbirini hiç tanımayan iki kimliğe bürünüyorum. Birisi sende olan, diğeri nerde olduğunu bilmeyen bir ben… Sonrası bir lafın düşüyor hatırıma, her şey sil baştan başlıyor… Gözlerime bulaşan yağmurlar, sensizliği kucaklayan zamanlar… Biz böyle olmamalıydık sözünü tekrar ettikçe; öyle olduğumuzu görmek en acınılası yanıdır bu ismi konulmamış birlikteliğin…
Herkes sana dair bir şeyler yazıp çiziyor. Herkes senden nasılda söz ediyor. Herkes bu kadar senden bahsederken, herkesleşmeyip, bu kadar sen doluyken herkesin görmediklerine sarılıyorum. Herkesin içinde kendime bir yer açıp, o yazılmazlığıyla kalmalı, o sadece yaşanmalı diye haykırıyorum. Herkes sen olmuşken, ben seni herkes değilsin diye sayfalara taşıyıp yaşatmaya çalışıyorum. Yüzyıllara meydan okuyan anlaşılmazlığına rağmen...
Sessiz kalıyorum sensizliğin karşısında. Konuşmayı istediklerimin dile gelmezliği, geçmek bilmeyen sensiz günlerim. Bu geceler hep böyle miydi? Hep ıssız, hep uzak, hep sessiz ve sensiz. Günlerin içine kaybolup gidiyorum. Gelip geçicidir yalanını dilime nakarat edip, gelip geçmeyişlere tanık oldukça gerçeklerle yüzleşiyorum. Sensiz olmak bir yana, sensizliği yaşamak iki... Ya sen kopuksun, ya ulaşılmaz oluşuna yitip gitmişliğim... Ya ben değilim, ya sen bende değilsin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!