Öyle çok şey anlıyorum ki
Hiçbir şey anlamadığımın
Yanına bir şiir bırakıyorum
Öyle büyüyor gözlerin
Seni söylerken her şarkı
Onca kaygıyı göğüslerken
Yaşadığımı görüyorsun
Gözlerine hapsolmayı bekledikçe
Azalıyorum kendimden içten içe
Tarifsiz bir neşeyle adım atıyorum
Her yeni güne her güzelliğe
İçimde bir sızı
Taşarken geçmiş üfürmeleriyle
Kendi kabına sığmadıkça
Yeni bir sayfa aralanıyor
Tutunmak istedikçe
Gözlerin uzaklara dalıyor
İzahı yoktur bazı şeylerin. Bulanık görünmüş olsa bile yaşanır. Arkasında herhangi bir sebep aranmaz. Devriktir cümleler ve tam açıklaması yapılamaz. Yaşanması gerekir ve yaşanır.
Şehirler dolduramaz boşluğu…
Gitmeyi istiyorsan eğer sessizce gideceksin. Ardından bakan bir sevgili değil şehir olacak.
Şehir özleyecek seni ve şehir duyacak kimsesizliğini, duyuracak… Giderken hiç kimseye haber vermeyeceksin. Sadece şehir bilecek seni ve sen şehri bileceksin.
Sizlere çok güzel aşk sözcükleri yazabilirim.
Bunu da iyi becerdiğim söylenir.
Öyle ki kuşların kanatlarını boyayıp,
yıldız bunlar diye yutturmuşluğum bile olmuştur…
Siz yinede kulak asmayın her söylenen söze, yazılıp çizilene
Aslında hiç kimseyiz bu dünyada…
Bir biz varız birde aradığımız ben’ler
Kandırdım yine sizi…
Yok öyle bir şey önce siz varsınız sonra sen’ler
Hiçbir şey canımı bu kadar yakmamıştı ve hiçbir şey bu kadar kimsesiz hissettirmemişti. Tutunduğu daldan düşmemek için çabalayan son yapraktım ve sen bir rüzgâr olup estin. Düştüm... Hiçbir yürek böyle bir acıya dayanamazken, ben seni için için sevdim. Sevdikçe koptum benliğimden... Tutunmak istedikçe içine çekildim sensizliğimin durmak bilmez girdaplarına... Her gördüğüm ışık sen yandı. Yanan ışıkları hep sen sandım...
Öyle masum, öyle kirletilmemiş bir dünyadaydın ve sana ulaşmak için geçtim şehirlerden…
Boştu şehirler, kimsesizdi. Birazda sen gibi…
Ben olamazdı. Çünkü ben seninle bir ben’dim.
Öyle masum, öyle kirli…
Saçlarını her okşayıp kokladığımda, dünyanın tüm çiçekleri sen kokuyordu…
Ellerine dokunmak, bedenimden bir şeylerin kopmasıydı. Güzelliğin bir bardak çay tazeliği
ve demindeydi… Ne şiirler ne sözler yanına yaklaşamazken, bende uzaklaşıyordum senden…
Hayat bizi sınıyor ve atılan zarlar dubara geliyordu. Yaşadıklarımız hepyek gelmiş olsa bile…
Öyle acımasız, öyle yalnızlık dolu…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!