Aysel Çoban Şiirleri - Şair Aysel Çoban

Gök kalbur olurken bir anda
Güle yağmur değdi sana suskunluk
Yağmur güle doydu sen suskunluğa
Gül rahmeti kabullenirken
Sen konuşmayı unuttun.

Kış rüzgarı gibi estin
Rüzgarına uğramış her şey titrek
Arkanda donuk anlar
Bu son sesleniş sana
Bu haşinlik niye

SEN VARKEN ANNE



Sensiz geçen yıllarıma neler sığdırdım bilir misin
Senin yokluğunda öğrendim hiçliği

Gecenin gizemli sabahlara tesliminde
Ben yatağımda,
Kapanmış göz kapaklarım,
Yorgun ve hasret sana
Seni aramakta göz bebeklerim
Sevgili bahçesinde kayboluyorum.

Neydi paylaşamadığımız şeyler
Niye kör kuyu olmuş hayatımız
Neden öfkeye mahkum yüreklerimiz
Yaptıklarımızın sonunu düşünmeyip
Yaşadığımız anın kıymetini bilmeyiz
Yüreğimizin derinlerine gömdüğümüz

O hiç inanmadığın soğuk algınlığını yaşıyorum.
görmezden geldiğin bu aşkı,
dolu dizgin yaşıyorum.
Varlığın hiç tahmin etmediğin
Ağrı kesici niyetine.
Sevgin can simidi yerinde,

Daldım baharında
Yaprağında çiy
Yüzünde sabah yağmuruydum
Kızılca ateştim içinde
Gün geldi ağladın
Gün geldi sevindin

Kaç zaman oldu, sana laf anlatamadım.
İçimdeki hüzün çiçeği ağlar
Haberin yok.
Tek sen misin yaralı olan,
Tek misin kendinden kaçan
Görmez, gören gözlerin

Bir öncekini harcadığın
Bir sonrakini beklediğin andasın
Neler katılmış,
Neler değişmiş dediğin gündesin

Hep bir fazla artan

Yalnız gecemde boş gözlerle seyrediyorum olup bitenleri
Gördüklerim ne kadar kasvetli
Bir o kadar sebepsiz
Halbuki, şimdi gördüklerim aynısıydı dünler
Düşlerimin solgunluğu yüzüme yansıyor
Oysa içimde hak edilmeyen duygular